Wat gebeurt ons nu? Een aanrijding?
Vanuit een totaal onverwachte hoek snelt de auto op ons toe. Alles in mij verstijft. Alles om ons heen wordt stil. Alsof de tijd vertraagt. Alleen dit ene ogenblik. Alleen die auto en wij.
Ik voel hoe mijn lijf verstijft, zich schrap zet. Terwijl mijn partner uit alle macht op de rem staat, voel ik tegelijkertijd hoe zwaar onze auto is bepakt en hoeveel moeite het kost om stil te komen staan. Ik houd mijn adem in. Mijn hartslag versnelt. Mijn armen en benen verstijven.
BOEM!
Wat een eikel!
“Wat een eikel, wat een eikel, wat een eikel!” roep ik hard. Daar hebben de kinderen achteraf nog hard om gelachen. Daarna is het even stil. Iedereen is nog heel. Het was een zachte klap. Niemand fysieke schade.
Uit de andere auto stapt een wazige wat oudere heer, een Aziaat die in Spanje woonachtig is. Hij spreekt dan ook geen Engels, Frans of Duits. Laat staan Nederlands. Hij maakt direct duidelijk dat het zijn fout is, maar hij verontschuldigt zich niet. Met handen en in 6 talen proberen we met elkaar te praten.
Regelmodus
Ik stap onmiddellijk in mijn regelmodus. Formulieren invullen. Namen, nummers, verzekeringen opschrijven. Ik dwing mezelf om dat stapsgewijs en overzichtelijk te regelen. De man komt bijna verward op me over. Stilletjes verbaas ik me dat deze man überhaupt nog achter het stuur mag zitten. Het rijbewijs dat hij laat zien is nog geldig tot 2037! Een gevaar op de weg.
Ondertussen knuffelt mijn partner de kinderen en maakt foto’s. Ik schrijf, en ik trek bijna de pen uit de hand van de man, want hij schrijft zo bibberig en onleesbaar, hij heeft duidelijk moeite met het Europese alfabet. Mijn lijf laat van zich horen. Mijn armen, mijn handen, mijn benen: alles in mij wil trillen. Ik beloof mezelf van binnen: straks mag je trillen. Nu vul ik dit formulier in. Dit is nu eerst even belangrijk. Straks mag je trillen, schudden en beven.
Dan is alles geregeld, we geven elkaar een hand. De man stapt in en scheurt weg met een losse bumper. Vreemde man.
Nu mag ik trillen, schudden en beven
Wij rijden naar een veiliger plekje en dan geef ik mijn lichaam de tijd om te trillen. Om het trauma los te laten. Ik sta te schudden op de parkeerplaats, ik zucht en laat ook wat geluid mee komen (hoe kan het ook anders!). Ik volg die beweging van mijn lijf, totdat het uit zichzelf weer rustig wordt. Het is goed. Het is klaar.
Ondertussen heeft mijn partner de auto goed bekeken en geduktapet, gebeld met de verzekering. We kunnen weer door naar huis.
Wat een geluk!
Later die middag zit ik achter het stuur en we belanden in een enorme file. Er is een ongeluk gebeurd. Als we eindelijk langs de plek des onheils rijden, zie ik het wrak. Op zijn kop, op de weg.
Een traan loopt over mijn wang.
We hebben zoveel geluk gehad! Ik ben zo ontzettend dankbaar dat dit zo goed is afgelopen. We zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Geschrokken ja, maar verder niet.
Ik ben ook gewoon heel blij met mijn eigen lijf, dat ik kon voelen wat het met mij deed en dat ik er naar geluisterd heb. Mijn reactie op een trauma is zoals Peter A. Levine beschrijft in zijn boek De tijger ontwaakt. Daar kan ik dan ook weer blij van worden. Dat het klopt, dat ik klop. Hahaha.
Weet je dat trillen en schudden heel fijn is om te doen? En dat het ook heel helend kan zijn, ook als je niet net een aanrijding gehad hebt?
Ik laat mensen in sessies en workshops geregeld lekker trillen en schudden. Er kan van alles los komen. Ik zorg voor een veilige bedding waar jij je helemaal aan jouw trilling kan overgeven. Zodat jouw emotie, de blokkade, dat wat jij bij je draagt van bijvoorbeeld voorouders los mag komen. Zodat jij weer meer ruimte krijgt om jouw leven te leven, in vrijheid.
Spannend? Ik zou zeggen: Take the jump!
Neem HIER contact op!
