Het zijn die vluchtige, ogenschijnlijk onbelangrijke momenten in je leven die je bijblijven. Waarom? Meestal blijft dat raadselachtig. Tot je ineens weet… Een ogenschijnlijk onbelangrijk moment – in 1988: Ik moet een jaar of tien zijn geweest, ik zat in groep 7...
Heb ik ineens zo’n verlangen naar mijn mama… om gewoon even mijn hoofd in haar schoot te leggen. Dat zij me aait en zegt: “Het komt wel goed, meisje. Kom maar. Kom maar bij me.” En als ik mijn ogen dichtdoe, dan is het bijna echt en voel ik mijn moeders...
De verhalen. Oh de verhalen in mijn hoofd. Oké, ik ben mezelf weer eens tegengekomen vorige week. Het sloop er ongemerkt toch weer in, het verhaal van: ik ben niet goed genoeg. Zucht. Hier dus mijn biecht, mijn verhaal. Want misschien herken je er iets uit. En wie...
Ik heb me zoveel laten zeggen in mijn leven, over hoe ik dingen moest doen of aanpakken. Grotere en kleinere dingen. Niet alleen door andere mensen, maar ook door mezelf. Ja, ik heb zelf ook zo’n criticus in mij die mij adviezen geeft, op basis van wat ik denk...
Ik huil niet meer Toen ik tien jaar was, nam ik het besluit om nooit meer te huilen. Ineens kon ik me dat weer herinneren: ik zat in de klas en we moesten een vragenlijst invullen voor de stagaires. Het zal wel voor zo’n sociogram geweest zijn. Er zaten echt een...
Jouw bloemstuk is mooier… Ik weet nog dat ik mee mocht met mijn zus, tien jaar geleden, naar een avond waar we een workshop zouden volgen: een bloemstuk maken. Wat kunnen bloemstukken toch prachtig zijn. Wauw! Dat is echt een kunst. Ik verheugde me erop, want...