Jouw bloemstuk is mooier…
Ik weet nog dat ik mee mocht met mijn zus, tien jaar geleden, naar een avond waar we een workshop zouden volgen: een bloemstuk maken. Wat kunnen bloemstukken toch prachtig zijn. Wauw! Dat is echt een kunst. Ik verheugde me erop, want misschien zou ik nu een slimme truc leren zodat ik voortaan de mooiste bloemstukken zou maken. Maar dat viel toch tegen. Want uiteindelijk moest ik het toch gewoon zelf doen, met de spullen die ik had en mijn eigen handen.
Stel je de aula van een basisschool voor. Het ademt nog de sfeer in van kinderen, van plezier en hard werken. Aan de wanden hangen tekeningen en er hangen aankondigingen van een paar speciale ouderavonden. De tafels in deze aula staan in een grote rechthoek, en erop ligt echt van alles uitgestald: verschillende takken groen, wat bloemen, kaarsen, en zo meer. Je ruikt het ook: het verse groen. Mijn zus en ik halen diep adem en kijken elkaar even aan: Yes! Dit belooft wat.
Zelf aan de slag
Een enthousiaste dame met beweeglijke handen vertelt over haar passie en ze doet voor hoe wij kunnen starten met ons bloemstuk. “Kijk, je legt een tak zo, daaromheen steek je dit groen…” Razendsnel ontstaat er een stevige basis, een kloek begin van het bloemstuk. Nu mogen wij. Ik kijk naar de kale tak die mij is toebedeeld. Ik kijk vertwijfeld naar het voorbeeld, en dan nog eens naar mijn tak. Die ziet er echt heel anders uit. Hoe begin ik, in godsnaam?
Ik gluur naar mijn zus. Die staat ook met de tak in haar hand te hannesen. Gek genoeg geeft dat me de moed om maar gewoon de tak neer te leggen op mijn rechthoekige schaal. Ik reik naar wat groene takken en pak ook mijn mesje. Ik snij er wat takjes af, maar mooi ziet het er niet uit. De enthousiaste dame loopt bemoedigend langs en laat me zien hoe ik onzichtbaar takjes af kan snijden.
Geen slimme trucs, wel een mooie levensles
Ja, we worden goed begeleid, maar het gaat niet vanzelf. Ik leer al snel dat het toch echt uit mijn eigen handen moest komen. Geen slimme trucs, geen magie. Bloemstukken maken is gewoon echt een kunst apart. Nee, ik dit echt wil kunnen, dit echt onder de knie wil krijgen, dan komt daar gewoonweg heel veel doorzettingsvermogen en motivatie bij kijken. Daarbij het nodige zelfvertrouwen.
Het is een mooie levensles die ik veel ruimer kan toepassen in mijn leven. Dat is de kunst die ik echt heb moeten leren in de loop der jaren: vertrouwen op mijzelf. Vertrouwen op die diepe stille plek in mij, waar mijn wezenlijke Zelf zit. Vertrouwen dat ik van waarde ben en dat ik de dingen in het leven gewoon mag leren. Zonder me te vergelijken met anderen.
Anderen kunnen het beter…
Want anderen… kunnen het beter. Dat dacht ik vroeger. Herken je dat? Dat dacht ik tien jaar geleden bij de bloemstukken-avond ook nog. Steeds werp ik even een blik op het bloemstuk in wording van mijn zus. En dan weer op de mijne. Pffff. En die mevrouw aan de overkant, die is al veel verder! Steeds vergelijk ik mijn eigen werkstuk met die van anderen. En dan zie ik bij mijzelf steeds lelijke of lege plekken. En bij de ander juist de pracht en de schoonheid.
Aan het einde van de avond zijn mijn handen vuil van de takken, onder mijn nagels zit viezigheid, mijn haar piekt, zweetdruppels op mijn voorhoofd, klotsende oksels… Maar toch staat daar een mooi bloemstuk te prijken op mijn tafel. Ik kijk en ik vergelijk. Mijn zus is ook klaar. Ik denk onwillekeurig: ‘Haar bloemstuk is wel mooier. Zij kan het beter, heeft meer talent.’ Ik prijs haar werkstuk dan ook de hemel in. Maar zij doet juist precies hetzelfde. Hilarisch: zij vindt mijn werkstuk juist veel mooier.
Och, wat heb ik me in mijn leven een partij vergeleken met anderen! Blijkbaar was ik er heel gevoelig voor. Op de basisschool al, thuis ook trouwens. Ik was zo gewend om me te vergelijken met anderen en om me te meten met anderen. En daarin mezelf kleiner maken.
Op weg naar ‘Ik doe er toe’
Daarin heb ik de afgelopen jaren echt een hele weg afgelegd. Het was dan ook een diep verlangen dat in mij leefde: mijn eigen kracht voelen en ervaren. Stevig in mijn schoenen staan, voelen dat ik het waard ben. Dat ik goed genoeg ben. Ik heb in de loop van de jaren geleerd mijZELF te voelen. Te zijn. Ik doe er toe.
Ik vind die uitspraak dan ook fantastisch, uit de inaugurele rede van Nelson Mandela:
“Your playing small does not serve this world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you.”
Nou ja, nu vind ik hem fantastisch, en toen ik ‘m voor het eerst zag, raakte hij me vooral diep. Er trilde iets in mij mee: ja, dit ben ik aan het doen. Ik maak mezelf kleiner en doe mezelf krimpen.
Het is ook heus niet zo dat je dan van de ene op de andere dag de knop kunt omzetten. Was dat maar zo. Dat je op een knop drukt en zegt, voelt en ervaart: vanaf nu voel ik dat ik het waard ben. Vanaf nu, ben ik goed genoeg. Jammer?
Je moet het ZELF doen, maar je hoeft het niet alleen te doen!
Nee, het is een proces dat bij mij jaren geduurd heeft. Maar omdat ik zelf zo goed weet hoe het werkt, omdat ik het zelf heb meegemaakt, ben ik inmiddels wel dat vat vol wijsheid dat jou daarin kan begeleiden. Je kunt bij mij je eigen verhaal kwijt en ik zal zelf ook mijn eigen kwetsbare verhaal vertellen, als je dat wilt. Je bent welkom om te verbinden, samen nieuwsgierig te ontdekken. Het kan echt anders! Je kunt hier vanaf komen!
Dus verlang je ernaar om die pijnlijke vergelijkingen met anderen te stoppen? Verlang je naar de ruimte en de vrijheid die het oplevert om helemaal oké te zijn met jezelf? Je bent welkom om eens gratis en vrijblijvend een half uur met me te sparren. Dan bekijken we samen de eventuele mogelijkheden! Je moet het ZELF doen, maar je hoeft het niet alleen te doen! Inschrijven – Hart, Licht & Leven (hartlichtenleven.nl)
Dan wil ik die enthousiaste, beweeglijke dame wel zijn die jou af en toe bemoedigend weer op weg helpt. Nee, ik heb me niet verder bekwaamd in het maken van mooie bloemstukken. Ieder zijn vak!
