“Hoe was het eigenlijk voor jou? Wat vond jij ervan?” vraagt mijn partner ’s avonds tijdens het eten. Ik besef onmiddellijk: dat weet ik niet. Wat vond ik eigenlijk? Wat voelde ik daar, bij die diepe donkere waterplas? “Weet je dat ik dat geeneens weet. Ik was zo in beslag genomen door ons kind in paniek. Ik moest een stevig aanwezige moeder zijn voor haar. Ik weet niet wat ik voelde.” Dat laagje ‘stevig aanwezige moeder’ zat als een dikke schil over mijn eigen gevoel heen. Was ik bang? Zaten daar laagjes overheen? De vele laagjes van de angst…?
Woest ondergelopen fietspad op Terschelling
Context: we waren op vakantie op Terschelling. Die dag hadden we een fietstocht gemaakt en omdat het veel en vaak geregend had in januari en februari, stonden nogal wat paden helemaal onder water. De waarschuwing vooraf negerend, zijn we toch dat ene pad in gefietst. Dat ene pad, helemaal onder water gelopen. Niets meer te zien van waar het begon of waar het op zou houden. Een eindeloze plas van donker water. Wat nu?
Gaan we het doen? De stoere moeder in mij wordt wakker.
Yes! Zoon spuit er al vandoor, stoer op weg, al wheelies makend op zijn mountainbike. Mijn partner gaat alras erachteraan, die ziet ook wel de lol in van dit avontuur. Dochter en ik blijven vertwijfeld achter. Nou ja, vertwijfeld… bij mijn dochter slaat de paniek toe. Ze wil dit echt niet doen. Maar ja, we gaan het toch doen. Ik kan niets anders dan mijn eigen gevoelens negeren en die stevige, aanwezige, stoere, ondersteunende moeder voor haar zijn. Ik geef haar de illusie van de keuze: “Wil je voor of achter me fietsen?” Voor. Oke, daar gaan we. Pfffff.
Schoenen en sokken helemaal zeiknat en doorweekt, broeken evenzo. Koud en nat tot op het bot bereiken we een droog stukje pad. Dochter helemaal trillend en in tranen. En niet te vergeten: boos. Woedend. Furieus. Dit was niet leuk. Even verderop staat zoon, glimmend van plezier. Met stralende lach vraagt hij: “Zullen we nog eens? Dit was echt gaaf.”
“Hoe was het eigenlijk voor jou?”
“Wat vond jij er eigenlijk van?” vraagt mijn partner ’s avonds tijdens het eten. Ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik moest voor haar sterk zijn, haar moed in praten. Kom op! Het laagje van de krachtige, stoere moeder. De volgende dag, als ik in mijn eentje een wandeling maak, onderzoek ik mezelf. Ik zak in mijn lijf en voel. Ik kom heel wat laagjes tegen:
De vele laagjes van de angst
Het laagje van ‘bange poeperd’, net zo bang misschien wel banger als mijn dochter… Want het was gewoon echt heel griezelig. Misschien is er ook nog wel een laagje van ‘joepie, avontuur!’. Daarnaast een laagje ‘volgzaamheid’, ik moet nou eenmaal volgen, want mijn partner en zoon waren al weg, en en wij erachter aan, wat ik voel doet er niet toe. Hoe was het eigenlijk voor mij? Het lukt me niet om een eenduidig antwoord te vinden op de vraag. Een bang kindsdeel, een stoer overlevingsdeel… en wat vond mijn volwassen IK ervan?
Ik wandel verder en stuit ineens weer op een donker, spiegelend water. Dreigend voelt het. Ik deins letterlijk even terug. Bang. Ik ben bang. Even lijk ik te verdwijnen in dat diepe donker. Kolkend zwart. Angst. Dieper dan ikzelf. Groter dan ik als mens Judith. Is het de plek daar? Voel ik onzichtbaar aanwezige energieën? Of wordt er iets aangeraakt in mijn ziel, van vorige levens die ik leefde? Dat laatste voelt kloppend.
De laagjes van de angst: er zijn veel meer laagjes te voelen en te ervaren dan ik aanvankelijk dacht. Ik draai me om, maak zelfs nog een stralende selfie. Maar als je goed kijkt, zie je ergens iets van doodsangst in mijn ogen.
Ik weet niet of jij wel eens zo uitgebreid je gevoel onderzocht hebt, als ik? Of je wellicht herkent, dat onder jouw verdriet, vreugde, boosheid, schaamte allerlei verschillende laagjes voelbaar zijn? Dat je onder dat verdriet, eigenlijk gewoon heel boos bent? Of andersom, dat je heel boos bent, maar dat daaronder een heel verdrietige laag zit? Ik weet zeker dat je dat wel herkent. Is het niet bij jezelf, dan wel bij een ander.
Maar waarom zou je die laagjes willen ontleden?
Het zou kunnen dat je je afvraagt: Wat heb ik er aan, om die laagjes te ontleden, af te pellen? Voor mij is het antwoord helder: inzicht en ruimte! Want sommige laagjes zijn oud en niet meer up-to-date. Als je zo’n oud laagje onderzoekt en doorvoelt, even helemaal toelaat en ruimte geeft, dan kan je het vervolgens loslaten. Of andersom: dan laat het laagje jou los. En dan? Ruimte.
Helemaal als het gaat over een gevoelslaag die eigenlijk niet van jou is. Wat te denken van een laag die je onbewust draagt voor bijvoorbeeld je moeder of je vader? Hoeveel opluchting zal het je geven, als je die laag niet meer zelf hoeft mee te torsen? Of als er – net als bij mij – iets voelbaar werd van een vorig leven, de diepe angst van een verdrinksdood die mijn ziel herkende. Hoeveel lichter zal het zijn, als je dat kunt afsluiten voor jezelf?
Ruimte en rust: Lichter Leven
Dus aan de ene kant zet je je hoofd aan het werk, om de verschillende laagjes te onderzoeken. De vele laagjes van de angst, verdriet, boosheid, schaamte… Aan de andere kant zak je helemaal je lijf in. Wat voel je? Wat ervaar je? Welke sensaties zijn er te beleven? En ja, het kan zomaar heel prettig zijn om daar een beetje hulp bij te zoeken. Een vriendin, een vriend, een collega. Of natuurlijk een coach, stembevrijder, hartenlichtheler 😉
Je lijf in, zakken, voelen, ruimte geven en toelaten… voelen… toelaten….
zodat het je los kan laten.
En wat blijft er over: Lichter Leven.
Je eigen gevoel. Puur. Zonder laagjes.
Want aan je eigen gevoel heb je meestal genoeg.
Ook je gevoelslagen onderzoeken? Neem contact op ❤. Heel welkom! Maak hier een gratis en vrijblijvende afspraak om eens te sparren. Van harte welkom!
