Het is zondagochtend 15 juni. Vaderdag, maar mijn vader is op vakantie. Wat zal ik eens doen vandaag, mijmer ik terwijl ik nog in bed lig. En ineens weet ik het: ik ga naar Den Haag, ik doe mee met de demonstratie, ik ga en ik ben vandaag onderdeel van De Rode Lijn.
Ik ga voor Vrede
Ik ga voor Vrede. Ik wil Vrede, ik wil dat de stroom van liefde steeds meer en meer voelbaar wordt. Dat de oorlogen stoppen. Het vreselijke wat er in Gaza gebeurt. Geweld van alle partijen: laat het stoppen. Ik kies niet voor een kant, ik kies voor Vrede.
In het rood gekleed fietste ik naar het station van Voorhout, waar al plukjes rode mensen stonden op het perron. Een vreemd gevoel van saamhorigheid. Daarna Leiden. Aan de overkant, op het andere perron zag ik vele in het rood geklede mensen staan. Daar moet ik naar toe. Een golvende, rode menigte mensen wachtend op de trein.
Een glimlach op mijn gezicht. Deze mensen vinden allemaal ook Vrede belangrijk, en zijn bereid om hun nek uit te steken. Dit is niet zinloos, zoals ik thuis hoorde (‘Ik wil wel meegaan, maar het is zinloos om te gaan.’), nee. Dit doet er toe. We komen op voor de Vrede. Het voelt goed, rustig en vredig en saamhorigheid is er. Ik word er helemaal blij van. Dit doet er toe.
Opzwepende leuzen en vlammende speeches
In Den Haag moet ik van de Laan van NOI een stukje lopen naar het Malieveld. Het is warm, ik moet plassen en weet de weg niet. Maar ik hoef alleen maar het rood te volgen. Wauw, steeds meer en meer mensen.
En dan. Het Malieveld. Wauw, bijna helemaal gevuld met mensen. Wat een enorme hoeveelheid mensen! Zodra ik geplast heb, loop ik verder het veld op. Oef! Wat een mensen en wat een verschillen. Hier is de stemming niet zo rustig en vredig als het in de trein was, dat voel ik direct. In de verte op het podium staat iemand te schreeuwen in een microfoon, de boel opzwepend met een vlammende speech. ‘Free, Free!’ wordt er geroepen. En mensen antwoorden: ‘Palestine!’ Bij het podium blijven ze zo scanderen.
O jeetje. Dit. Ik zucht er van. Ja, dit is er ook natuurlijk. Was ik naïef? Ineens realiseer ik me dat er naast rustige mensen die Vrede willen, die tegen het massaal vermoorden van mensen zijn, tegen al dat geweld, voor de liefde en de Vrede, ook mensen meelopen met haat.
Wat een haat, wat een woede
Mensen die woedend zijn op Israël. Mijn oog valt op hele woedende families met Palestijnse vlaggen. Als ik focus op de haat en de woede zie ik ook ineens iemand die een kartonnen bordje omhoog houdt met de tekst: ‘Allah ziet alles. Hij zal wraak op jullie nemen.’ Ik zie ook dat iemand een grote, scherpe stok draagt, waar een babypop op is gespiesd, met nep-bloed erbij. Wat een geweld, wat een haat, wat een woede. En ondertussen dat scanderen.
Inmiddels komt de menigte heel, heel langzaam in beweging en we lopen onze protestmars. Het is zo duidelijk dat wij met zijn allen zo veel verschillende energieën met ons meebrengen! Een verward gevoel maakt zich van mij meester. Zoveel energie te voelen van haat, wraak, bloed. Het hele conflict tussen Israël en Palestina is nog duidelijker voelbaar hier. Hoe doe ik dit, meelopen tussen deze mensen zonder dat ik mezelf verlies?
I am peace, peace is in me…
Zachtjes begin ik voor mezelf te zingen. ‘I am peace, peace is in me…’ Vrede begint bij mijzelf. Ik herhaal de mantra, en ik voel dat ik rustiger word. Vrede. Vrede in mijzelf. Ineens kan ik haar weer voelen. En de Liefde ook in mij en om mij heen.
In contact met mijn eigen vrede en liefde en licht kan ik ineens ook weer zien en voelen hoeveel mensen net als ik stil en rustig en vreedzaam meelopen, kiezen voor de liefde. Ik zie plots vlaggen met de witte vredesduif erop. ‘I am peace, peace is in me…’ zing ik nog steeds.
Laat de Liefde stromen
Ik merk dat ik de mensen met de borden om wraak en met de vlaggen en met hun gescandeerde leuzen veroordeel. Ik keur het af, ik keur hen af. Maar! ‘Judith, met dat oordeel meng je je juist ook in de energie van het donker, van het geweld. Als je echt voor vrede kiest, voor liefde en licht, veroordeel dan ook niet. Zegen hen. Laat liefde stromen. Voel het licht, in iedereen, ook in hen.’ Zo realiseer ik me ineens nog steeds zingend. Ja, dat wil ik. Ik kies voor deze stromen van liefde en licht.
Toch ben ik er ineens klaar mee. Alles goed en wel, maar het is ook echt een beetje veel voor mijn introverte persoontje. Halverwege de mars sla ik af en ik keer me om. Ik wandel naar het station terug en neem de trein naar huis.
Zingen voor Vrede
Twee weken later. Ik wandel het duin op met mijn drum op mijn rug, ik vind een plekje in het avondzonnetje, op een duintop aan het strand. Ik zing en ik drum. De zon zakt in de zee en het waait behoorlijk. Ik ben Judith. Ik drum en ik zing. Ik kies voor de Liefde, voor de Vrede, voor het Licht.
Misschien betekent dat voor mij wel niet dat ik me begeef in een grote protestmars, vol met in het rood geklede mensen, kleur van bloed. Misschien wil ik veeleer een samenzijn van Vrede. Met in het wit geklede mensen, de kleur van het Licht. Met vredesduiven. Met zingen. Zingen voor Vrede.
Ja, ik voel dat er iets is veranderd in mij. Ik wil dit al zo lang, Zingen voor Vrede.
Nu voel ik voldoende grond, voldoende basis. Ja, ik ga er handen en voeten aan geven. Nu echt. Liefde en Vertrouwen diep in mij. Licht in en om mij heen. Ik ben Judith. Ik drum en ik zing. Ik kies voor de Liefde, voor de Vrede, voor het Licht.
Zingen voor Vrede, het gaat nu echt gebeuren. Ik denk, als het allemaal lukt, in het najaar; ik ben in het stadium van brainstormen en mogelijkheden op een rijtje zetten. Wil je helpen of bijdragen? Laat het me maar weten!
Herken je mijn verhaal over zo veel voelen, in en om je heen? Heb je geen idee wat je daar mee zou kunnen? Leer energetisch goed voor jezelf te zorgen, dat is zo fijn voor jouw diepste IK! Laten we samen eens (gratis en vrijblijvend) sparren, of boek gelijk een van mijn helende sessies.
Neem hier contact op