Was het maar wat meer gewoon om onze rouw te uiten.
In verre vreemde landen doen ze dat soms wel. Hardop jammeren en klagen, bij begrafenissen bijvoorbeeld. Hier in nuchter Nederland doen we zoiets niet. We houden zoveel binnen! Durfden we maar wat opener te zijn over wat we van binnen voelen. Het zou enorm helpend kunnen zijn om je emotie te kunnen uiten.
Schouders eronder en door! Ook na een groot verdriet in ons leven lijkt er soms van ons verwacht te worden dat we gewoon maar weer doorgaan. Maar hoewel het leven door lijkt te gaan, is het niet meer gewoon. Verdriet, rouw, zit overal in verborgen. Wist je dat je echt hartepijn kunt voelen? Wat doet het met je om dat binnen te houden? Om je groot te houden, om je stevig te wanen? Ja, zeker is dat nodig en fijn. Maar niet altijd. Niet vandaag in onze rouwcirkel. Daar mag het er helemaal zijn.
Op deze woensdagochtend mag jouw rouw er helemaal zijn. Jouw verdriet en jouw pijn. We vormen een cirkel en in die cirkel ondersteunen we elkaar, dragen we elkaar. We zingen een rouwcirkel. Zingend, klagend, steunend, roepend mag jij jouw verdriet uiten, in klanken of in woorden. Jij staat centraal. Jouw verdriet wordt liefdevol gedragen, door de anderen in de cirkel, die jou zingend ondersteunen.
Ik vertel er kort over en introduceer de rouwcirkel, waarna ik ook liefdevol zal blijven begeleiden. En het fijne is – dat heb ik zelf al diverse keren mogen ervaren – dat we het samen doen. We dragen het samen. Ja, het roept soms wel heftige gevoelens op, en er ruimte aan geven maakt dat een rouwcirkel als heel helend ervaren wordt.
Nee, verdriet kun je niet vergelijken. Verdriet is voor iedereen anders. Daarom is ook iedereen met verdriet welkom. Je hoeft niet eerst ‘iets heel ergs’ te hebben meegemaakt. Rouw is zo divers. Of je nu rouwt om een overleden partner, om een overleden ouder of kind, om een onvervulde kinderwens of om een chronische ziekte… Je bent welkom.