De verhalen. Oh de verhalen in mijn hoofd.

Oké, ik ben mezelf weer eens tegengekomen vorige week. Het sloop er ongemerkt toch weer in, het verhaal van: ik ben niet goed genoeg. Zucht.

Hier dus mijn biecht, mijn verhaal. Want misschien herken je er iets uit. En wie weet, heb je iets aan mijn ervaring:

Ik liet de mensen swingend zingen en… ik kreeg een compliment

In het een-na-laatste blok van mijn opleiding mocht ik vorige week dinsdag het einde van de ochtend verzorgen. Ik had thuis een swingend lied uitgekozen, ik had de tekst en akkoorden groot en duidelijk opgeschreven, ik zong het voor en ik liet iedereen meezingen. Heerlijk. ‘Sita Ram, Jai jai ram, sita raaaaam, jai jai ram.’ Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen swingen, iedereen zingen, piano, gitaar en trommelaars. Vreugde.

Na afloop klappen van plezier, iedereen heerlijk gezongen, meebewogen en gedanst, goede energie. Als het ware scheen ineens de zon weer. Na afloop gaf mede-cursist Titia me een mooi compliment. “Wat heb je dat leuk gedaan! Heel inspirerend. Je verstaat de kunst om mensen te verbinden en te enthousiasmeren. Ik heb genoten. En ken je het verhaal van Sita en Ram en de apenkoning? Wist je dat daar een oud Indiaas verhaal bij hoort?”

Hoe ik op haar reageerde: “Ach ja, dank je wel, maar het ging eigenlijk niet zo goed hoor, niet goed genoeg, want ik weet helemaal niet hoe ik moet dirigeren en we hadden nog wel veel sneller kunnen zingen. Ik ben eigenlijk niet zo tevreden.”

Was het wel goed genoeg?

Hoe voel jij je als je iets doet, wat je nog niet vaak gedaan hebt? Moet het gelijk in een keer goed? Heb je in je hoofd onbewust een lijstje criteria waaraan je moet voldoen van jezelf? Of herken je dat niet, mag jij gewoon fouten maken van jezelf? Het kan trouwens ook nog zijn dat je helemaal niet eens begint, dat je niet eens opstaat om iets te doen.

Hoe voelde ik me na afloop? Ik was blij, vrolijk, maar voelde me ook ongemakkelijk. Iedereen had gezongen ja, maar misschien niet precies de juiste noten. En had ik misschien erbij moeten dirigeren? Was het wel goed genoeg? En die vraag in mij, raakte een gevoelige snaar. Een trigger naar een oud verhaal. Ineens kwam ik terecht in een oude groef van mijn eigen langspeelplaat. Het gebeurde zo langzaam, dat ik het niet in de gaten had. Het sijpelde erdoor. Het sloop erin.

Je herkent het wel: zo’n oude groef van een grijsgedraaide, oude plaat. ‘Was het wel goed genoeg? Ik deed het vast niet goed genoeg. Ik had dit anders moeten doen, en dat, en… en… en…’ Een oud en bekend verhaal, met vruchtbare bodem, dat ik mezelf al talloze keren verteld heb. En ik kon het mezelf nu weer lekker vertellen. Veilig en bekend terrein.

Een oud verhaal: ik ben niet goed genoeg 

Herkenbaar tot nu toe? Ik moet zeggen, ik ben er heus niet trots op. Maar het gebeurt me dus nog wel. Pffff. Die verhalen, die je jezelf in je hoofd keer op keer vertelt. Welke verhalen zijn dat van jou? Wat klinkt er bij jou, welke ouwe groef is bij jou nogal diep geworden?

Ik spreek vaak mensen met dit soort oude verhalen. Ze gaan over: ik moet perfect zijn, ik moet een goede dochter zijn, ik mag mezelf niet ophemelen, ik moet me er maar bij neerleggen dat geluk niet voor mij is weggelegd, ik ben onzeker en ik doe er niet toe. Ik ben niet goed genoeg. Oude verhalen, met diepe groeven.

Een eerlijk en open gesprek

Maar dit verhaal is nog niet afgelopen. Na deze gebeurtenis dook ik het park in, samen met Titia en Monique. Het was koud maar zonnig. Dus stel je voor: zo’n park in de lente met ontluikend groen en roze bloesem aan de bomen. De wind door je haren, koude wangen.

Na een ochtend vol persoonlijk proceswerk, waarin we om de beurt tien minuten hadden mogen zingen voor de groep, wat geëindigd was met het zingen van Sita Ram onder mijn leiding. Waarachtig zingen wat er nu in je is en ervan genieten. We hadden er alledrie van alles in beleefd. En er ontspon zich een open en eerlijk gesprek.

Titia gaf me het volgende terug: “Hé Judith, weet je: ik gaf je zojuist een oprecht compliment. Ik vond dat je het heel leuk gedaan hebt. Je inspireerde me, ik had echt genoten. En ik zei het tegen je: het was een oprecht compliment, recht uit mijn hart. En jij reageerde door direct te vertellen wat er volgens jou niet goed ging. Dat raakt mij en ik vind het niet leuk. Want ik had een heel fijne ervaring, en jij maakt dat kleiner. Alsof mijn ervaring er niet toe doet.”

Oei. Dat raakt. Maar het is een belangrijke les.

Ja, Oei. Ik voelde: Shit. Ja. Pffff. Ja. Brrrrr. Hier gaat het om. Dit is de vinger op de zere plek. Wat eerlijk, wat fijn dat Titia me dit zegt. Maar wat pijnlijk ook. Ik kon voelen dat me hier een belangrijke les werd geleerd. Ik kon haar een oprecht ‘dank je wel’ zeggen.

Want: oei, dat raakt. Dit gebeurt er dus als ik in mijn oude ‘ik ben niet goed genoeg – verhaal’ terecht kom. Ik kan niet meer werkelijk in het hier en nu zijn. Ik zit dan echt in een ouwe groef. Het is allang niet meer waar. Het is ook maar een heel klein deel van mij dat dat nog steeds vindt van zichzelf. Misschien is dat deel er zelfs niet eens meer. Maar mijn hoofd kent nog wel de bekende verhalen erover en de vergelijkingen en de harde oordelen. Het zijn diepe groeven, dikke veel-bereden snelwegen.

Ik doe er mezelf absoluut geen recht mee. Maar ik doe de ander dus ook geen recht in mijn reactie. In dit geval deed ik Titia en haar ervaring geen recht. Mijn oude verhalen, diepe groeven, brede snelwegen… het zijn automatismen. Vroeger ontstaan vanuit een overleving. Vroeger misschien helpend, een drijvende kracht. Maar nu inmiddels niet meer helpend. Niet voor mij. Maar dus ook niet voor de ander.

Leven in het hier en nu

Dit verhaal van ‘ik ben niet goed genoeg’ – het is echt een verouderd verhaal. Het klopt niet meer. Ik kan het boek echt dichtdoen, dat voel ik. Ik heb er inmiddels zo veel in geleerd en geoefend en gedaan. Het is klaar. Oud. Ik heb het niet meer nodig.

Want ik wil nieuwe verhalen ontdekken. Ik wil leven in het hier en nu. Ik wil ervaren en beleven. Ik wil lichter leven vanuit mijn hart.

En als dat jou soms toch niet helemaal lukt, dan gun ik je een Titia. Die jou open en eerlijk vertelt wat jouw oude verhaal met haar doet. Zodat jij je boek ook dicht kunt doen.


Ook een oud verhaal in jezelf beluisteren, aankijken? Ik wil jouw Titia wel zijn!

Welkom in een gratis en vrijblijvend spargesprek, waarin we bijvoorbeeld samen de mogelijkheden van een coachingstraject of een eenmalige ontmoeting onderzoeken.

Of stap in Op reis met je Stem, op 25 mei aanstaande. In een kleine, warme, veilige groep in gesprek en ook zingend ontdekken welke oude (en nieuwe!) verhalen er in jou gezongen willen worden.