“Morgen persconferentie…
de voortekenen zijn ongunstig…”
Ineens toch weer die teleurstelling
Ik voel mijn hart ineenkrimpen
en ik krijg het ineens een beetje benauwd.
Alweer niet. Alweer geen. Hoe lang nog?
Wat voor mij ECHT belangrijk is… voel ik in mijn hart
En wat er voor mij ECHT wezenlijk is… roert zich in mijn buik
Dus en nu?
Alweer niet. Alweer geen.
Hoe lang nog, weten we niet.
IK WIL DIT NIET!
Net als een van mijn coach-cliënten (via de Eerste Verdieping) vrijdag tegen mij zei.
Het kwam uit haar tenen.
Het ging om iets anders, maar toch…
nu bij mij ook:
IK WIL DIT NIET!
En dan is het bij mij de kunst om dat dan gewoon even te voelen.
Het balen. Het nare gevoel. Stilstaan.
Even stilstaan bij de hoop die de kop is ingedrukt.
Niet als een malle maar weer positief…
Dat komt vanzelf wel weer.
Nu gewoon mij even rot voelen.
Heb ik ineens zo’n verlangen…
om gewoon even mijn hoofd in mijn moeders schoot te leggen.
Dat zij me aait en zegt:
“Het komt wel goed, meisje. Kom maar. Kom maar bij me.”
En als ik mijn ogen dichtdoe,
dan is het bijna echt
en voel ik mijn moeders zachtheid,
haar zachte handen die mijn haren strelen.
Omringd door liefde,
Ben ik liefde,
Voel ik me een bofferd,
met mijn moeder, die er altijd voor me was
en ook nog steeds is.
Alleen leg ik niet in het echt meer mijn hoofd
in mijn moeders schoot.
Maar in gedachten kan het…
en voel ik ook
vertrouwen,
die zachte, goudgele gloed van vertrouwen.
En dan voel ik:
ja, als het moet,
dan kan ik nog wel even
als het echt moet
dan is er nog wel een wolkje geduld over.
Heb jij het moeilijk?
Weet je het even echt niet meer?
Je hulpbronnen uitgeput?
Bellen kan altijd he?! Contact (met mij, Judith)
of zoek bijvoorbeeld contact bij een van mijn collega’s van Bewust Bollenstreek