Mijn ervaringen bij Stephan Hausner
Begin april 2024 heb ik de driedaagse bijgewoond van Stephan Hausner, in Amsterdam. Op een winderige dinsdagmorgen stapte ik in de trein er naar toe. Drie dagen vol met opstellingen, geleid door Hausner. Nieuwsgierig en vol verwachting stapte ik het oude schoolgebouw in waar het zou plaatsvinden. Hoge deuren, hoge plafonds, vriendelijke mensen… Een cadeautje voor mij van mijn ouders, en wat voor ’n cadeau! Prachtig om de opstellingen van zo dichtbij mee te maken, om de kwetsbare verhalen van mensen te zien en te horen. Stephan Hausner is steeds liefdevol aanwezig, open, grappig en vooral wijs.
Hausner is gespecialiseerd in opstellingen met ziekten en aanhoudende symptomen. Hij gebruikt opstellingen om de verbanden aan het licht te brengen waarna de client in vele gevallen verlichting vindt in het omgaan met de ziekte of er zelfs verbeteringen kunnen opstreden. Het gaat dus niet zozeer om het achterhalen van de oorzaak. “The cause we connot understand fully. The symptoms are clear.” En ook: “There is always more than what I really can see.” aldus Hausner.
Wat daarnaast veel indruk op me gemaakt heeft, is de tijd en de rust die hij neemt voor iemand. Hij laat in het gesprek dan ook regelmatig lange stiltes vallen, waarin hij afstemt en voelt en verschillende beelden voor zich ziet van mogelijke constellaties. Met die stiltes geeft hij de client ook tijd. Tijd om van activatie naar meer balans te gaan. Om te openen. Om aanwezig te kunnen zijn met een open hart: “The solution is always to keep an open heart.” Dat is eigenlijk het enige wat belangrijk is. De opstelling zelf is maar bijzaak.
Een opstelling die diepe indruk maakte
In totaal hebben we twaalf opstellingen gedaan met elkaar. Mensen met diabetes, tinnitus, gehoorbeschadiging, schildklierklachten en overgewicht, eczeem, borstkanker, noem maar op. Over eentje wil ik wel wat uitgebreider te vertellen, ook omdat de vrouw over wie het gaat dit volgens mij zou toejuichen als er (nog) meer mensen zijn die leren van haar verhaal.
De eerste dag. Een moedige en humoristische vrouw. Een leven lang gereisd, altijd al heel geïnteresseerd in persoonlijke ontwikkeling. Altijd geïnteresseerd in reflectie en groei.
Nu is ze erg ziek, heeft meerdere hersentumoren en ze woont inmiddels in een hospice. Maar toch was ze daar in een rolstoel en een infuus, met een begeleider. Wat een humor en moed heeft deze vrouw! Zo ontzettend waanzinnig groot voorbeeld voor ons allemaal, haar aanwezigheid was echt een cadeau. Ze wilde nu ontzettend graag kijken naar: Wat kan ik nu nog doen, wat is er nog niet geheeld, wat heb ik te leren? Misschien kan ik daarin nog iets doen voor mijn familie. Dan schieten toch acuut de tranen in je ogen? Bij mij in elk geval wel.
Het eerste beeld (de eerste opstelling) dat werd neergezet van haar gezin van herkomst: totaal geen verbinding, heel veel pijn en verdriet, vooral ook voor haar representant, die helemaal geen contact had met moeder (ik representeerde haar moeder). Nee, de familieleden negeerden elkaar, keken langs elkaar heen, moeder was in haar eigen moeilijkheden weggezonken, had totaal geen aandacht meer voor haar man en kinderen. Wat verdrietig. “Ja, zo was het precies.” zei de vrouw.
Een ander beeld, een andere waarheid
Toen besliste Stephan Hausner dat een uitgebreide opstelling geen zin had, want deze vrouw was toch niet helemaal helder meer, ondanks haar humor en haar verhalen. Hij wilde iets doen voor haar waar ze echt iets aan zou hebben en zei toen tegen haar: “En ik wil je nog een ander beeld laten zien en laten voelen.”
Hij bracht de representanten van haar moeder (ik dus) en haar vader vlak voor haar, we stonden met zijn tweeën op 30 cm afstand van haar en automatisch legden we allebei onze handen op haar hoofd. Zo hebben we naar mijn idee echt wel een half uur gestaan. Gewoon in liefde aanwezig. Zij moest zeggen tegen haar ouders: “Dear mum, dear dad, whatever happened, within me you’re whole.” Het was onwijs bijzonder om dat te mogen doen voor haar. Ik hoop met heel mijn hart dat ze in vrede kan sterven.
Misschien herken je er zelf iets in
Het geldt voor ieder van ons, want misschien herken je er wel iets in: dat je jezelf maar de verhalen blijft vertellen over hoe je je moeder of je vader gemist hebt. Hoe naar het was dat hij… Hoe rot het voelde dat jij… Hoe je nog steeds zo kan verlangen naar haar… Hoe eenzaam je vroeger was… Hoe verdrietig het was… Als een repeterende plaat waarvan de naald is blijven steken.
Zoals Hausner zegt: “It is a feeling, but not a truth!” Het is een gevoel, met een bijbehorend verhaal. Maar het is niet de waarheid. Jezelf dezelfde niet-helende verhalen blijven vertellen is kl*t*. Er is ook altijd een ander verhaal.
Een andere waarheid.
Een helend verhaal.
Wat is jouw helende verhaal?
Geïnteresseerd in Opstellingen en Ziekte?
Neem contact op . Ik ben natuurlijk niet Stephan Hausner, maar dat wist je al. Heel welkom voor een 1-op-1 afspraak! Maak hier een gratis en vrijblijvende afspraak om eens te sparren. Van harte welkom!
Nieuwe workshopserie: opstellingen en ziekte
Of kom naar Opstellingen en Ziekte, drie vrijdagmiddagen gaan Maya Kanhai en ik beurtelings opstellingen begeleiden rondom het thema van ziekte en symptomen. In het najaar van 2024 komt er een nieuwe Opstellingen en Ziekte; houd de agenda in de gaten!
Liefs!
Judith