Herken je die twijfel?
Een van mijn vriendinnen vertelde laatst: “Weet je, ik nu 50 en ik heb het besluit genomen dat ik er niet in hoef, in al die achtbanen. Nee, dus ook niet in De Baron.” Een wijs besluit. Zo wijs ben ik niet.
Gaan we of gaan we niet? JA we gaan. NEE toch niet. JA wel. NEE. JA.
Eigenlijk wilden we niet. Maar ook weer wel. Mijn dochter en ik waren vorige week in de Efteling. En ja, op een gegeven moment staan wij dus voor De Baron.
JA! We gaan.
Wij in de rij. Pfff. Nog meer dan 40 minuten wachten. Weet je, we gaan gewoon niet. Wij de rij weer uit. (niet doen – echt niet handig). Aan het einde van de dag hebben onze voeten ons toch weer bij De Baron gebracht. Wachttijd: 10 minuten. Zullen we dan toch…? Ja, wij in de rij van De Baron. Verschrikkelijk. Die rij dan. Want toen we eenmaal waren geweest: een en al glimlach. Heerlijk, euforie. Wat een toffe achtbaan. Werkelijk gaaf. Super!
En? Wat vond je nu het engst?
Ik vroeg aan mijn dochter: “En? Wat vond je nu het engst van die hele Baron?”
“Het in de rij staan.” zei mijn dochter heel resoluut.
En zo heb ik het ook beleefd. Joh, wat was ik bang. In de rij. De beelden in mijn hoofd! Van een achtbaan die meters in de grond verdwijnt. De geluiden die je tijdens het wachten moet aanhoren: gegil en gekrijs, geluiden van karretjes over de rails, katrollen en wielen die draaien. Al die andere mensen die te dicht bij je staan – vol van verwachting en vaak net zo bang als wij. Wij, zo bang in de rij.
Is zo ook niet het spreekwoord? Een mens lijdt dikwijls het meest, van het lijden dat hij vreest.
Angst – ik ga het gewoon het liefst uit de weg.
Het is een groot cliché, dat spreekwoord, maar zo waar! Angst – ik ga dat gevoel het liefst helemaal uit de weg. Ik vind het maar een rot-gevoel. Ongemakkelijk. Naar. Het is drie jaar geleden dat vriendin Mieke tegen me zei dat dat wel de weg was naar mijn hart: het voelen dat ik bang ben, de angst voelen en die er simpelweg te laten zijn. Ze had gelijk. De sleutel voor Leven vanuit mijn Hart bleek voor mij te zijn: ervaren en voelen dat ik bang ben. Ik weet nog dat ik vlak daarna in de duinen liep en er ineens een hond woest blaffend op me af kwam. Ik schrok me een hoed en ik was zo bang! Ik weet nog dat ik daarna dacht: ‘Yes! Ik ben bang!’ en even later ‘O nee. Dit is helemaal geen leuk gevoel.’
De mooiste bloemen groeien vlak langs het ravijn.
Ik luisterde laatst voor het eerst naar het lied Ravijn, van Veldhuis en Kemper. Daar zingen ze:
Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn
En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn
Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn
Ik vind dat ze het mooi verwoorden, heel treffend.
Dwars door de angst heen
En om het verhaal dan even af te maken: vorige week – ja toen ik uit de Efteling terug was – heb ik mijn website omgegooid. Er staat nu geen pagina meer op over ‘coaching’ en je kunt er niets meer lezen over een ‘coachingstraject’. Ik noem mezelf ook geen ‘coach en trainer’ meer. Een belangrijke stap. En natuurlijk voelde ik… angst. (gepaard gaand met een stemmetje in mijn hoofd dat vroeg: Wat zullen de mensen nu wel niet denken? Nu ben je echt een zweefteef geworden, vind je niet? Afstemmen, reiki, voelen, kleuren zien, energieën ervaren… Tssssss.)
Maar ja: mijn website klopt nu veel beter bij wie ik ben en bij wat ik doe. Ik word nu ontzettend blij van mijn website (en van mij!). Soms moet je je dus de moed hebben om je angst te voelen en dwars door de angst te gaan voor wat voor jou echt goed is. Wat voor jou belangrijk is.
Dat geldt voor kleine en grote besluiten. Ik sprak de afgelopen weken bijvoorbeeld maar liefst twee vrouwen die beiden het besluit genomen hebben om even een poosje afstand te nemen van hun moeder. Het was een moeilijk besluit om te nemen, en ook belangrijk. Het ging gepaard met pijn, verdriet, boosheid. En angst. Of neem de vrouw die een punt wilde zetten achter haar relatie. Maar wat gaat er dan nu gebeuren? Waar doe ik goed aan? Angst.
Angst. Maar vooral Liefde.
Je kunt de angst voelen. In je lijf. Je kunt dat stemmetje horen, maar je hoeft er toch niet naar te luisteren? Je kunt al die beelden van neerstortende Baronnen zien, maar je hoeft er toch niet op in te zoomen? Voel de angst. Voel wat er nog meer is. Liefde. Er is zo veel liefde voor jou beschikbaar. Welke keuze je ook maakt. Welke beslissing je ook neemt. Zoveel liefde.
——————-
Ook een belangrijk besluit te nemen? Wil je erover sparren?
Welkom voor een gratis en vrijblijvend spar-gesprek. Klik dan HIER.
Of wil je je angst aankijken in een opstelling of erin zingen? Angst laat zich ook heel goed zingen namelijk. Ook dan welkom!
