Vorige week deed ik met collega’s een opstelling voor mezelf. Ik bracht een vraag in en Maya begeleidde de opstelling. Nee, ik wil niet nu hier uitgebreid uit de doeken doen wat voor vraag ik inbracht en hoe de opstelling ging. Maar wel wil ik er iets uitlichten wat er tijdens de opstelling gebeurde en wat ik daar vervolgens mee gedaan heb. Over mijn meegedragen verdriet van mijn voorouderlijke lijn.
Verdriet? Dat is niet van mij!
Op een gegeven moment lag daar ineens Verdriet. Ik schrijf het bewust met hoofdletter, want het voelde als een ontzettend groot en zwaar Verdriet. Maya vroeg me: “Van wie is dat Verdriet?” Vrijwel direct kwam mijn moeder bij me in beeld, en haar moeder, mijn oma. Het Verdriet van mijn moederlijn, van mijn hele vrouwenlijn. Het Verdriet van mijn voormoeders.
“Dat is niet van mij.” zei ik heel beslist. Ik heb daar al zovaak naar gekeken, in een opstelling wel eens verdriet teruggegeven aan mijn oma. Daar ben ik nu wel helemaal klaar mee, zo was mijn eerste reactie. Maar ja…. Ik voelde het wel.
Je weet wel beter
“Judith, je weet wel beter.” zei Maya streng en evenzeer beslist.
Ik moet er nu, een week later, wel een beetje om lachen. Want natuurlijk hoort dat verdriet ook bij mij. Het verdriet van al mijn voormoeders. Hun verlangens, hun gemis. Levens die niet geleefd konden worden, talenten die niet ontwikkeld mochten worden. Kinderen die stil geboren werden en waar niet meer over gepraat mocht worden. In mij is dat aanwezig. Maar ik wilde dat niet toelaten, en daardoor was het juist in alle zwaarte bij me aanwezig.
En nooit heb ik daar echt bij stil gestaan, heb ik het echt gezien en gevoeld. Wel onbewust bij me gedragen en met vlagen niet te duiden zwaarmoedigheid kwam het bij me boven.
“Misschien kun je daar de komende tijd plek voor nemen, voor dit verdriet.”
Lied van Verdriet
Direct wist ik: ik wil dat zingen. Stembevrijdend zingen. Het lied van Verdriet van mijn voormoeders wil ik zingen. Ik wil de klanken bij me laten opborrelen en uit me laten stromen. Zonder dat ik er helemaal in zwelg of helemaal in verdwijn.
De volgende dag diende dat zingen zich als vanzelf aan. Ik zat in een stil huis aan de keukentafel wat administratie te doen en ineens was het tijd om bij dit Verdriet te zijn. Ik zette een zacht muziekje op en ging stevig zitten, met beide voeten op de grond, even lekker diep zuchten.
Een voor een nodig ik mijn voormoeders uit. Mam, oma, Antonia, Maria, en voormoeders 5, 6 en 7. Ik voel ze helder bij me. Ik voel en zing hun verdriet. Misschien nog niet alles wat er is, maar wel alles wat er nu door me heen mag.
Voor ik het weet biggelen de tranen over mijn wangen (voor wie mij een beetje kent: dat is behoorlijk bijzonder). Wat heerlijk om dit ruimte te geven en wat veel pijn en verdriet. Niet fijn. Maar wat fijn dat dit er helemaal mag zijn, nu. Dat het gevoeld en gezongen mag worden. Zoveel verdriet en pijn, eenzaamheid en verkramping. Weggestopt, overheen gewalst, want dat was hun plicht: gewoon hup door met het leven.
Voormoeders, ik eer jullie
Bij voormoeder 7, die ik zelfs ook in de verte nog kan voelen, vang ik de terugweg weer aan. Een voor een komen ze weer naar voren, mijn voormoeders en ik buig voor hen, een voor een. Voormoeder 7, 6, 5, Maria, Antonia, oma en mam. “Ik eer jullie. Dank je wel.”
Maria legt haar handen in de mijne. Het contact met haar voelt heel helder en levendig. Ook mijn oma voel ik bij me, met haar vertrouwde, ontzettend zachte aanwezigheid. Wat ben ik dankbaar. Ik voel dat mijn voormoeders mij in het Licht zetten. Het komt naar me toe in stromen en ik voel me van binnenuit gezegend.
Ze trekken zich weer terug, en ik zing ter afsluiting voor mezelf:
Feel the blessing as it pores through you.
Feel the blessing, nothing more to do.
Feel the blessing, in the core of you…
Nothing that you need to do…
[Hagara Feinbier]
Het was in mij, het wilde gevoeld worden
Het voelt niet meer zwaar in mij. Het voelt veel lichter. er is iets in beweging gekomen. Nee, het was niet mijn verdriet, maar tegelijkertijd wel. Het was in mij aanwezig, in mijn voormoeders en het wilde worden gevoeld, gezongen.
Zoals ik nota bene op mijn eigen website heb staan:
“Ik bezing wat je voorouders hadden willen zingen, maar wat ze niet konden. Daarmee help ik hen om een deel van hun karma in te zien en te verwerken. Het lied van je voorouders. Alles wat we doen vanuit liefde komt in het veld terecht en veroorzaakt trillingen die dwars door de tijd gaan en helend zijn.”
Ja, ik heb het heus al eerder voor mezelf gedaan. Maar nu was ik even vergeten hoe waar het is en hoe waardevol het is om het lied te zingen, het lied van je voorouders.
Andere voormoeders en voorvaders
Hoe gaaf dat we bij de ZING-IN vorige week hier ook aandacht aan hebben besteed. En dat ik van de aanwezige mensen het vertrouwen kreeg om hen in een geleide meditatie te leiden naar een van hun voormoeders, wiens lied gezongen wilde worden. Want er zijn nog veel meer voorouders wiens lied gezongen wil worden! Zo was er afgelopen woensdag een heel verre, verre voormoeder, een oma, een oma van een oma en een overgrootmoeder wiens lied we zongen.
In liefde nog zo dichtbij aanwezig.
Denk je nu toevallig nadat je dit allemaal gelezen hebt: Oh, dat zou ik ook wel willen! Voel je dat dit verhaal ook voor jou is? Op zaterdag 28 december organiseer ik een speciale dag voor vrouwen, met als thema de Moederlijn. Aan de hand van lichaamswerk en meditatie, opstellingen en stembevrijding en zingen, begeleid ik die dag, afgestemd op het Lied van onze Voormoeders. Welkom!
Of maak een afspraak voor een Lied van je Voorouders – sessie, 1-op-1. Een voorvaderlijn behoort hier natuurlijk ook tot de mogelijkheden.
Neem hier contact op
