Ik huil niet meer
Toen ik tien jaar was, nam ik het besluit om nooit meer te huilen. Ineens kon ik me dat weer herinneren: ik zat in de klas en we moesten een vragenlijst invullen voor de stagaires. Het zal wel voor zo’n sociogram geweest zijn. Er zaten echt een heleboel stomme vragen bij. ‘Wie huilt het vaakst in de klas?’ Ik weet nog dat ik invulde ‘Alexander’ en dat ik het vervelend vond om het op te schrijven. Het voelde niet goed. Door de klas riep iemand: “Wie huilt het vaakst? JUDITH!” Gelach. Vanaf toen besloot ik: ‘Ik huil niet meer.’ Het contact met mijn lijf en gevoel, heb ik op dat moment weer wat dieper in mezelf weggestopt. In mijn hoofd is veiliger.
Als baby: Mijn lijf is niet veilig
Er zijn nog wel wat eerdere gelegenheden geweest waarop ik – onbewust – besloot dat het beter was om te vertoeven in mijn hoofd. Ik zal ze hier niet allemaal beschrijven, maar een gebeurtenis wil ik nog wel noemen. Eentje die ik me niet meer bewust kan herinneren. Ik was een baby van een week oud. En na het heupjesonderzoek moest ik in een spalk. Grote bruine beugels om mijn schouders, romp en benen.
Mijn moeder schrijft: “Papa en ik moesten wel huilen hoor, want drie maanden is wel een hele lange tijd. Het is een heel harnas en je houdt nu niet een lekker hoopje tegen je aan, want je voelt het telkens.” En dat is precies wat er gebeurde: ik werd belemmerd in mijn bewegingen door die beugels. Dat was ook de bedoeling natuurlijk, want heupdysplasie moet worden opgelost. Maar waar mijn ouders dat konden begrijpen en aanvaarden, was ik gewoon maar een baby die wellicht moet hebben gedacht: ‘In mijn lijf is het niet veilig.’
De weg terug naar voelen en voller leven
En zo groeide ik dus op, diep down dat besluit van: ‘In mijn hoofd is het veilig’. Voelen? Verdriet? Angst? Eenzaamheid? Het waren emoties die ik diep wegstopte. Ik werd ‘een hoofd op pootjes’. 32 Was ik, toen ik aan de weg terug begon. De weg terug naar voelen, naar contact met mijn lijf. Naar ervaren. Naar completer en voller leven.
Ik zal jullie niet uitgebreid vertellen over mijn dertienjarige reis naar mijn lijf. Ik heb allerlei prachtige dingen gedaan om steeds weer meer in verbinding te komen met mijn lichaam, zoals: ademhalingstechnieken, werken met de drie breinen, opstellingenwerk, lichaamswerk en niet in de laatste plaats: stembevrijding. Want dat is ook een heel lichaamsgerichte bezigheid. De trilling van klank die door je heen gaat… ik vind het heerlijk.
Wat is dat dan, stembevrijding?
Oke dan, toch stiekem even over dat laatste. Stembevrijding. Voor sommigen schrikt het woord alleen al af. Ik merk dat soms bij cliënten die bij me komen voor coaching of een opstelling. “Stembevrijding? Dat is echt niks voor mij, ik ga dat niet doen. Ik kan niet zingen en ik wil het niet.” Natuurlijk respecteer ik dat. Je krijgt bij mij echt alle ruimte. En ik weet dat het woord sommige mensen afschrikt, maar dat het klank geven zelf eigenlijk stiekem heel lekker is.
Probeer maar eens om een lage toon te zingen: je voelt je hele borstkas meetrillen (desnoods zet je even de stofzuiger aan, dan hoort niemand je 😉 ). Met je adem en je klank vul je je lijf, het komt in trilling, in beweging. Alles wat er in je is, kan trilling meekrijgen. Klank. En welke klank er ook uit jou komt, ik noem het: zingen. Of het nu mooi of lelijk is, vals of zuiver – het doet er niet toe. Stembevrijding doet niet aan dat soort labels. Het trilt, je lijf trilt, je ziel wil zingen.
Laat je eens masseren!
Maar contact met je lijf is natuurlijk ook op een andere manier te bewerkstellingen. Massage. “Weet je wat jij eens zou moeten doen? Je laten masseren!” Het is me best vaak gezegd. Maar ik durfde niet goed. Weet je dat ik me pas sinds anderhalf jaar af en toe eens laat masseren? Heerlijke stevige massages van Judith Hagelen of van Fieneke Rozema
En een paar weken geleden lag ik inderdaad op de tafel bij Fieneke Rozema. Stel je voor. Dat eerste ongemakkelijke moment van uitkleden, gaan liggen. Iemand anders die je aanraakt. Voorzichtig wennen, warme handen, geurige olie, zachte muziek. Ik ontspan steeds meer. Fieneke neemt mijn schouders stevig onder handen. Dat is nodig, ze zitten ‘vast’. Keiharde spieren. Ik begin steeds meer te wennen, ik zak in mijn lijf. Ik ontspan steeds meer. Meer olie. Ik drijf weg in een diepere ontspanning. Fieneke streelt mijn rechterarm. Van boven naar beneden. Met zachte, lieve, lange beweging. Ik zak in nog diepere ontspanning. Ineens ben ik weer een baby. Diep van binnen voel en weet ik: dit is wat ik gemist heb als kleine baby in een spalk. Ik voel me hier veilig en geborgen. Ik voel me heel. Een onverwacht helende massage.
Voelen, ervaren en… contact met onze wijsheid
De weg terug, van hoofd naar lijf: het duurde iets langer dan de omgekeerde weg. Maar ik vertoef niet langer enkel in mijn veilige hoofdkwartier. Ik ben me meer en meer bewust van mijzelf en mijn lijf, van mijn gevoelens en mijn gevoeligheid om dingen op te pikken van andere mensen. Voelen en ervaren, dat is ook waar ik de laatste tijd steeds vaker vrouwen mee mag helpen.
Er zit zoveel wijsheid in ons lijf en onze energie. Hartverwarmend, en stil word ik ervan, als ik iets kan betekenen voor de (meestal) vrouwen die dat ‘vertoeven in je hoofdkwartier’ zo goed kennen. Wat een heerlijkheid als wij meer en meer in contact zijn met onszelf en onze wijsheid, met ons Licht!
p.s. Ik huil steeds vaker. Nog niet altijd makkelijk: tranen inslikken is zooo gewoon voor mij. Ik ben aan het leren. Huilen is helend.
—————————————————————————————————————-
Herken je wat ik schrijf in dit blog? Herken je het verlangen om meer uit je hoofd te gaan, en meer te landen in je lijf? Meer in contact met jouw wijsheid en jouw Licht? Je bent van harte welkom om er eens gratis en vrijblijvend over te sparren. Ik houd zo van verbinden, van echt contact van hart tot hart.
Weet je welkom om gewoon even met me te bellen! Of je stuurt een appje of mailtje. Dan maken we een afspraak voor een gratis en vrijblijvend spar-gesprek.
