| “Ik kan nergens meer naar toe. Mijn leven is verwoest. Dat komt allemaal door deze bult. Zomaar ineens kwam hij op mijn gezicht. En nu kan ik niks meer doen met mijn leven. Het ligt allemaal aan deze bult.”
Dramatische muziek. Een lage mannenstem weerklinkt: “Al drie jaar loopt ze nu rond met deze grote, lelijke zwarte bult, midden op haar gezicht. Ze weet niet hoe ze verder moet met haar leven. Het liefst ligt ze met haar capuchon op, de hele dag in bed.” De camera zoomt in op een vrouw, helemaal in het zwart gekleed, die op een propje in bed ligt. De dramatische muziek zwelt aan.
Waar kijk ik in hemelsnaam naar?
Heb je het al geraden? Dokter Pimple Popper! ’s Avonds heel laat wordt dit programma uitgezonden, en soms, heel soms… zap ik er langs. Dat is mijn geheim. Er komen mensen met allerhande bulten en andere huidproblemen, die maar al te vaak nog nooit naar een dokter of arts zijn geweest. Maar nu gaan ze naar dokter Pimple Popper en die lost het probleem op. Er wordt naar harte lust ingezoomd op het uitknijpen en opereren van allerlei pukkels en bulten. Beelddenkers onder ons: excuses.
De bult krijgt de schuld
Fascinerend vind ik dat: de schuld van alles wordt bij die bult gelegd. De niet afgemaakte opleiding, die nooit gevonden leuke baan, de lethargie en de eindeloze machteloosheid… het is de schuld van die bult. ‘Als die bult er nou maar niet was… dan was mijn leven vrolijk en fijn, dan was ik gelukkig en vrij. Dan kon ik weer naar buiten en dan kon ik weer genieten. Dan kon ik weer leven.’
Ik vind dat eindeloos fascinerend en vreemd tegelijkertijd. Waarom zou je je leven met bult niet gewoon prettig en fijn maken? Stel je voor: het leven is als een bus. Waarom zou je zelf niet aan het stuur van je eigen levensbus gaan zitten? Waarom zou je achterin blijven klagen over hoe erg die bult wel niet is?
Makkelijk praten voor iemand die niet een grote, zwarte bult in haar gezicht heeft zitten? Ja – true. En ik heb zelf Vitiligo, waardoor mijn huid langzaam en onregelmatig pigment kwijtraakt. Ik krijg jaar na jaar steeds iets meer witte vlekken in mijn gezicht, op mijn benen. Maar nog nooit gaf ik dat de schuld van problemen in mijn leven.
Leven onder voorwaarden
Ik wil niets afdoen aan het feit dat leven met zo’n enorme bult in je gezicht heel ongemakkelijk en onprettig kan zijn. Dat is rottig en balen. Leven met ongemak – het is echt een kunst. Maar de meeste mensen (niet alleen die op tv bij dr Pimple Popper) leven hun eigen leven onder voorwaarden: Als ik nu maar geen bult heb… dan kan ik weer gelukkig worden. Hoevelen van ons herkennen dat niet? Een greep uit wat ik zoal tegenkom:
- Als ik nu maar 10 kilo kwijt ben, dan vind ik mezelf weer mooi.
- Als ik nu maar kleinere/ grotere borsten had, dan voel ik me weer fijn.
- Als ik nu maar deze opleiding volg en het diploma haal, dan ben ik het waard.
- Als ik me nu maar beter zou kunnen concentreren, dan ben ik goed genoeg.
- enzovoort
Denkfout
Volgens mij is het een denkfout. Dat je pas goed genoeg of mooi genoeg bent, dat je je pas fijn of gelukkig voelt, dat je het pas waard bent als je aan de een of andere voorwaarde hebt voldaan. Want – uit eigen ervaring spreek ik – er is altijd wel weer een nieuwe voorwaarde die opdoemt. En zo ligt je geluk blijvend in de toekomst, als je niet oppast.
Ik herken het wel uit het begin van het opzetten van mijn praktijk. Ik vond mezelf niet goed genoeg als coach en trainer. En ik ging opleiding na opleiding doen. Was het ooit genoeg? Als ik niet uit die cyclus was gestapt, dan zat ik er nu nog in. En ik weet heus wel dat ik onlangs weer een opleiding heb afgerond, en ja ik ben er trots op en blij mee.
Maar uiteindelijk zeggen die papiertjes misschien wel dat ik de een of andere methode beheers. Maar ze zeggen niets over wat ik over mezelf voel, diep van binnen. En ik bleef me aanvankelijk ‘niet goed genoeg’ voelen. Dat had ik aan te pakken! Dat gevoel van onwaardig zijn, mislukt zijn.
Het mooie van de stembevrijdersopleiding was dat het juist nadrukkelijk geen methode was, die ik moest leren beheersen. Het ging over mij en over mijn negatief zelfbeeld EN over mij en mijn talent. De diploma-uitreiking was dan ook al op zaterdag. Zondag, de laatste dag, hadden we nog een hele extra dag: omdat het niet over het diploma gaat. Het gaat over de vreugde van het ZIJN.
Bepaal zelf waar je heen wilt!
Het is een weg geweest, van vallen en opstaan en weer doorgaan. Cliché, maar zo waar! Het is niet een simpele kwestie van ‘de bult uitknijpen’ en weer verder met je leven en dan wel gelukkig zijn. Het is hard werken. Maar ook: genieten en plezier hebben. Heerlijk om aan het stuur van je eigen levensbus te zitten. En zelf te bepalen waar je heen wilt.
Als jij ook vooraan wilt zitten van je eigen levensbus? Ik ben de laatste die je training na training na training adviseert. Ik ben die onafhankelijke meedenker en meevoeler. Samen even gratis en vrijblijvend sparren kan altijd! Welkom!
Bel of mail, of stuur een appje:
judith@hartlichtenleven.nl
06 199 79 101
Of maak HIER direct zelf een afspraak. |
