Nee, ik wil dit niet voelen! Het is te groot, het is te veel!
Dit verhaal gaat over een mechanisme dat onbewust vaak een rol speelt als het gaat om negatieve emoties: uit zelfbescherming komt er een overlevingsmechanisme op gang, dat je verdriet onderdrukt. Misschien herken je zoiets wel bij jezelf of bij iemand in je omgeving.
Ik was van plan om hierover te vertellen aan de hand van meerdere voorbeelden, maar toen ik ging schrijven, kwam er alleen onderstaand verhaal uit mijn pen, over mijn verdriet om mijn vriendin en klasgenoot Cindy. Die andere verhalen houden jullie nog te goed. Nu eerst dit verhaal.
Mijn vriendin en klasgenoot Cindy
Ze was al heel lang ernstig ziek. Die dubbele transplantatie was de laatste strohalm. Ik geloofde er in: ze MOEST gewoon beter worden. Mijn vriendin en klasgenoot Cindy was twaalf, ik was elf en het MOEST gewoon. Het zou zo oneerlijk zijn als mijn levendige, lieve vriendinnetje dood zou moeten gaan.
Maar ze redde het niet. Het was te zwaar en het ging echt niet meer. Ze stierf in de armen van haar moeder.
Ik zie mezelf nog zitten op de bank in onze woonkamer boven de winkel. Een heel grote, donkergroene bank en ik zit daar rustig te lezen ofzo, op een lentedag in april. Een van mijn ouders komen naar boven lopen. “Judith, ik moet je iets vertellen. Cindy is overleden.” DING DONG. De winkelbel. Hup, mijn vader of moeder weer naar beneden, naar een klant. Ik blijf (even) alleen achter op de bank. Een immens groot verdriet komt er op me af. Onvoorstelbaar, verwoestend groot verdriet.
Een beschermende deken over mijn gevoel
Ik ben me er op dat moment niet van bewust, maar onmiddellijk treedt er een beschermingsmechanisme in werking: dit is te groot, ik kan dit niet voelen. Met succes: ik voelde niet meer. Ik wist wel dat ik verdrietig moest zijn, ik kraste met een zwart potlood op papier. Zwart, zwart, zwart. Maar ik voelde niks meer. Er kwam een beschermende deken over mijn gevoel heen.
Ik heb de dagen en weken die volgden in een soort roes beleefd. “Jij huilt helemaal niet, jij was helemaal geen goede vriendin van Cindy.” zo werd er gezegd door een klasgenootje tijdens de begrafenis.
Een jaar of dertig later
Dertig jaar later. Er overlijdt een meisje op de basisschool van onze kinderen, Fien. Een lief, huppelig en creatief meisje, ineens doodziek en vrij snel daarna sterft ze. Ze is ongeveer even oud als onze kinderen. Het is zo ontzettend verdrietig, daar zijn gewoon geen woorden voor.
Een paar dagen later loop ik richting de aula van de school. Er is een plek ingericht voor Fien, waar je in alle rust afscheid kunt nemen en ook ouders zijn uitgenodigd om dit te doen. Even later sta ik te kijken naar de foto van dit lieve, lieve meisje en ik denk aan haar broertje en haar ouders.
Eindelijk komen de tranen
Een ontzettend groot verdriet rolt naar me toe en ik huil dikke tranen, komend van diep in mij. Tegelijkertijd ben ik weer elf en ik hoor dat Cindy is overleden. Verleden en heden lopen op een heel rare manier in elkaar over en ik huil in diepe snikken.
Ik ben naar buiten gelopen, heb naar huis gewandeld. De winterkou op mijn wangen, de wind door mijn haren. Hier en daar rolt nog een traan. Eindelijk kon ik huilen. Huilen om Fien. Huilen om Cindy. Om oneerlijk en onrechtvaardig. Om de pijn en het verdriet. Iets wat vastzat in mij weekt zich los.
Sindsdien voel ik me op een rare manier opgelucht. Er is meer ruimte in mij. Het beschermingsmechanisme dat er al die tijd zat, was plotsklaps niet meer nodig. Op een rare manier is deze ervaring louterend geweest voor me. Sinds die tijd kan ik eindelijk, eindelijk weer huilen. Toen kon ik het niet. Het was te groot en ik was te klein.
Ken jij ook zo’n onderdrukt verdriet? Vermoed jij bij jezelf ook een dergelijk beschermingsmechanisme? Veel mensen voelen in dat geval een blokkade in hun lijf, bijvoorbeeld in het nek- en keelgebied. Mocht jij zo’n iemand zijn en loop je hier mee rond: ik werk vaak 1-op-1 met mensen met dergelijke vragen. Welkom voor een uitprobeer-sessie of een losse 1-op-1 sessie. Maak HIER een afspraak.
En weet: aanstaande zondag 26 februari gaan we werken met de thematiek van gestorven kinderen. Welkom ook daar, bij deze Licht Ochtend.
