Dan vloeien de tranen…
Nee, soms begrijp ik het leven echt niet. Dan vloeien de tranen en vult mijn hoofd zich met gedachten over ‘waarom’. Oneerlijk! Onrechtvaardig! Hoe kan dit? Wie doet dit? Wie verzint dit? Maar vooral voel ik in mijn lijf de tranen en het verdriet. Dat gevoel. Overweldigend.
Zelf herken je dit soort momenten ongetwijfeld, het leven is ermee doorspekt: Plotseling ziek worden; heftige nasleep van een scheiding; kinderen die de dupe zijn van … (vul maar in); al tijden ziek zijn, maar nu komt het einde echt in zicht; onterechte afgrijselijke beschuldigingen met zeer grote impact, gebrouilleerde families. Oh, mensen, soms begrijp ik het leven echt niet.
Diep geraakt
Ik zelf werd diep geraakt door wat Nancy meemaakte, mijn collega-stembevrijder en vriendin. Tijdens een heerlijke vakantie, met veel genieten en hartsverbinding, met lachen en zingen en nieuwe plannen maken, met tot rust komen en nog eens genieten… stierf heel plotseling haar Lief, haar Wilfred.
Een maand eerder had ik kennis met hem gemaakt: een lieve, vriendelijke, humoristische en innemende man. Integer, open, hart op de goede plek. Zo iemand bij wie ik me eigenlijk direct op mijn gemak voelde.
Wat veel indruk maakte op mij
Tijdens de uitvaartdienst werd een van zijn columns voorgelezen. Eentje waarin hij hartstochtelijk schrijft over ‘Leeftegoed’. Ieder mens krijgt maar een beperkt aantal jaren ‘leeftegoed’ en je weet nooit wanneer het op is. Een hartstochtelijk pleidooi om vooral jouw leeftegoed goed te besteden. Geniet van de tijd die jou vergund is en Leef! ondanks al wat je meemaakt. Wilfred heeft zelf het goede voorbeeld gegeven.
En het zingen van Nancy. Toen ik thuis bij haar was en tijdens de dienst, Nancy zong. De pijn, het verdriet, het gemis, de liefde, haar liefde, hun liefde. Ze zong. Hartverscheurend mooi.
Nee, ik begrijp het niet, maar…
Nee, soms begrijp ik het leven echt niet. Maar wat een verbinding kun je in die diepe momenten voelen. Met jezelf, je eigen hart, je eigen leven. Met de ander, met het hart van de ander, met elkaar.
Die verbinding. Die heb ik ook zo ervaren in deze afgelopen twee weken. Jazeker met Nancy, met stembevrijdersgroep… Maar zeker ook met mijn eigen vriendinnen van Feniks, ons zang-quintet. Al jaren delen we lief en leed, we huilen en we lachen en vooral: we zingen. Heerlijk zingen. Wat doet dat toch goed.
Op zulke momenten lijkt het ineens alsof ik het leven toch helemaal begrijp. Wonderlijk.
Meer weten over mij?
Ik kan nabij zijn in je verdriet en pijn, bijvoorbeeld in een helende Reiki Klanksessie. Ik stem af, geef reiki en zing tegelijkertijd voor jou. Meer informatie vind je HIER.
