Van die kleine, stomme dingen in je leven die je gebeuren. Dingen zoals:
- Je flapt er per ongeluk iets uit wat je nooit had willen zeggen
- Je struikelt of maakt een rare beweging
- Je zwaait per ongeluk naar een onbekende
- Je laat een heel dienblad met serviesgoed van een ander vallen
Het gaat je per ongeluk. Je wilde het niet doen, maar per ongeluk deed je het toch. Het overkomt je.
Het blijft knagen…
Soms kun je daar je schouders over ophalen en weer verder gaan met je leven, maar ik wil het hebben over die keren dat dat niet lukt. Je blijft er in je hoofd mee bezig: Ach, had ik het maar niet gedaan! Waarom heb ik ook… En omdat je er maar mee bezig blijft, blijft er ook iets knagen in je. Een onprettig, zeurend gevoel.
Herken je dat? Nou, ik wel, haha! In dit blog wil ik vertellen over zo’n onbenullig voorval, dat bleef knagen, maar dat me onverwacht veel inzicht gegeven heeft. En misschien hebben jullie daar iets aan, herken je iets van jezelf. Wie weet.
Helemaal welkom
Twee weken geleden waren mijn gezin en ik een midweekje in Zuid-Limburg op vakantie. Heerlijk er eventjes tussenuit. Het weer was goed en het beloofde heel fijn te worden. We hadden een appartement/huisje gehuurd bij De Schapenweide, bij een grote, oude boerderij met schapen en een waterrad. Superleuk.
We werden gastvrij ontvangen door een aardige mevrouw met een dienblad vol vlaai op speciaal, mooi schapenservies en zelfgemaakte appelsap. Ken je dat, dat je je gelijk helemaal welkom voelt?
En toen… wat ben je toch onhandig!
Daarna gebeurde het dus. We installeerden ons in het huisje en ik waste af. Tot zover ging alles nog goed. Ik zette de vijf schapenbordjes voorzichtig weer op het dienblad, de vijf glazen erbij en ook de lege fles appelsap. Ik pakte het dienblad vast met de bedoeling om het neer te zetten bovenop de koelkast…
KLETS KLANG KLING KLETS!!!
De fles raakt uit evenwicht, ik wil de boel opvangen en redden, maar juist daardoor valt het hele dienblad met alles erop en eraan met een vaartje op de keiharde plavuizen vloer. Alle glazen kapot en de meeste bijzondere schapenbordjes ook.
Oh stommerd! Wat doe je nu?! Je weet toch dat je voorzichtig moet zijn? Waarom doe je dat nou? Wat ben je toch onhandig!
Nee niemand zegt dit tegen mij, maar dat is wel de stem die klinkt in mijn hoofd. Negeren die stem, hoppakee. Alles opruimen, opvegen, weggooien. Gelijk een bericht gestuurd naar de aardige mevrouw dat het me ontzettend spijt. Niks meer aan de hand. Kan nu eenmaal gebeuren.
Een onprettig, ongemakkelijk gevoel blijft
Niks meer aan de hand? Waarom moet ik er dan steeds aan denken? Waarom blijft het dan maar zeuren? Een onprettig, ongemakkelijk gevoel onderin mijn buik. Want de volgende ochtend zie ik het dienblad met het schapenbordje dat nog heel is en het gevoel is acuut weer terug. Het gaat niet weg en ik besef: er is iets in mij actief geworden, een oude emotie. Want anders zou het nu wel klaar zijn. ‘Het kan nu eenmaal gebeuren en je deed het niet expres’ hebben geen effect op het gevoel.
Ik neem de tijd voor mezelf en onderzoek
Ik vervolgens even tijd voor mezelf. Ik trek me terug op mijn slaapkamer en ik word helemaal stil, ben me bewust van mijn lijf en mijn energie. Een korte meditatie volgt. Ik volg mijn gevoel naar beneden, diep in mijn buik rechts. Een draaiende, kleine storm. Ik richt mijn aandacht op mijn energie in en om me heen en ik zie in mijn innerlijk beeld ineens een levensgrote zwarte geschaduwde hand met vinger die heen en weer schud.
Een symbool voor mijn familiesysteem, zo interpreteer ik het. Want onhandig zijn, dat is niet de bedoeling! Ik moet terugdenken aan die keren dat ik iets liet vallen, vlekken op mijn kleren. Dat mijn oom tegen me zei toen ik een jaar of 10 was: ‘Ojee, ben jij ook al zo onhandig, net zo onhandig als je moeder?’ Ik moet ook gelijk denken aan mijn moeder, die links is en die – onterecht natuurlijk – daardoor vaak te horen kreeg dat ze onhandig was.
Het kwartje valt en ik blaas het weg
Daar liggend op dat bed valt bij mij het kwartje. Ahaa! Daar komt het vandaan! En vervolgens adem ik bewust in en uit, en op mijn uitademing blaas ik die grote, zwarte schaduwhand met vinger wat verder weg. En nog verder weg. Pffffff. Tot hij verdwenen is.
De storm onderin mijn buik is verdwenen. Het onprettige, zeurende gevoel is weg. Als ik naar boven loop en het dienblad zie, haal ik mijn schouders op en denk: Ach ja, stom, kan gebeuren.
Groei zit in kleine dingen
Tot zover mijn onbenullig voorval, dat me onverwacht veel inzicht gaf. Want soms zit groei in deze kleine dingen. Kleine dingen kunnen soms grote, innerlijke bewegingen activeren. In dit geval iets bestraffends uit mijn familiesysteem: wees niet onhandig. Dat erkennen, er stil bij staan en er dan afstand van nemen. Voelen wat het met je doet, met jou en je energie en het dan loslaten.
Ja, ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik word daar dus heel enthousiast van! Ik vond het cool van mezelf, dat me dit lukte los te laten, zodat ik zonder raar gevoel helemaal kon genieten van onze vakantie.
….
Ik ben benieuwd, herken je iets van mijn verhaal? Heb je ook wel eens van die stomme dingen, die je niet los laten? En hoe los jij dat dan op?
Ook van die stomme dingen in je leven, maar lukt het niet om het los te laten? Blijft het aanwezig, knagend en ongemakkelijk? Verword het zelfs tot een blokkade? Roep mijn hulp in!
Maak een afspraak voor een uitprobeer-kennismakingssessie of ga gelijk voor een 1-op-1 opstelling/stembevrijding sessie.
Of om naar de ZING-IN op woensdagochtend. Daar laten we ook wel eens los! (hebben we een heel gaaf lied voor).
