Tekens zijn overal
‘Zou dat ook voor mij gelden? Krijg ik ook tekens?’ Een jaar of vijf, zes geleden las ik op aanraden van Monique Rosalie het boek Tekens zijn overal, over tekens van boven, geschreven door Laura Lynn Jackson. Tekens van overledenen, tekens van de wereld van de andere kant. Onze geliefde overledenen, onze engelen en onze gidsen geven allerlei tekens, zo staat in het boek te lezen. Met vele, vele voorbeelden wordt uitgelegd hoe ze voor mensen verschijnen. En niet alleen zijn er tekens, ieder mens heeft een zogenoemd Lichtteam, met onze gidsen en engelen en anderen die in het Lichtteam zitten.
Krijg ik ook tekens?
Heb ik ook zo’n Lichtteam?
Ik wilde het maar al te graag. We praten dus over vijf of zes jaar geleden. Het waren zulke mooie verhalen en zulke mooie voorbeelden. En ja, ik ken iemand die vaak een witte vlinder ziet, en die dat beschouwt als een liefdevolle boodschap van haar overleden dochter. En een van mijn tantes krijgt op de meest onverwachte momenten een wit veertje, van haar vader.
Maar: zou dat ook voor mij gelden?
Krijg ik ook tekens?
Heb ik ook zo’n Lichtteam?
Op een mooie doordeweekse ochtend rende ik mijn 5 kilometer-rondje met die vragen ik mijn hoofd. ‘Krijg ik ook tekens? Heb ik ook een Lichtteam?’ En na 1 kilometer, net nadat ik een drukke weg was overgestoken, zag ik een stuk of acht kleine veertjes op een hoopje liggen in het gras in de berm. ‘Van mijn Lichtteam’, zo wist ik direct. Ik voelde het. Ik wist het. Alsof het bliksemde in mijn hart.
Maar ja. Zoals dat gaat: de twijfel sloeg toe in de kilometers die volgden: ‘Zou het echt zo zijn? Heb ik het maar verzonnen? Er liggen wel eens vaker veertjes. Er zijn hier nu eenmaal heel veel vogels.’ Tja, je begrijpt het al: Mijn hoofd sloeg aan het denken. Ik kon het gewoon nog niet geloven.
Het geldt vast niet voor mij. Ik krijg geen tekens.
Ik heb vast niet zo’n Lichtteam. Of wel? Of niet? Of toch?
Al hardlopend raak ik helemaal verzeild in twijfel en gedachten. Stap voor stap, hijg, hijg, hijg. Denk, denk, denk. Ik let absoluut niet meer op de weg, mijn benen en voeten gaan vanzelf verder. Ik kijk niet goed meer waar ik loop. En dan een onverwachte kuil. Ik stap mis. Ik ga te hard om nog te stoppen. In een flits besef ik: ik ga vallen.
Op hetzelfde moment word ik omringd door helder wit licht.
En het is alsof dat helder witte licht me afremt.
In slow motion vangt het licht me op.
“Wij zijn er voor jou.” Voel ik in heel mijn wezen.
Ik blijf wonder boven wonder overeind. Op hetzelfde moment klinkt er een liedje in mijn oren:
I won’t hesitate no more, no more.
Open up your mind and see like me,
Open up your plans and damn, you’re free.
Ik zie de vlag aan de mast langs de weg wapperen, de blauwe lucht met een paar wolkenvegen erin, het zonnetje schijnt en ik weet in diepste van mijn wezen:
Ja. Ik heb een Lichtteam.
Ja, ook ik krijg tekens.
Tekens zijn echt overal.
Dit was voor mij nu echt wat je noemt een bijzondere, wonderlijke ervaring. Intens, vreugdevol, verbonden met het Licht. In de jaren die volgden leerde ik steeds meer vertrouwen op mijn Lichthelpers, zoals ik ze tegenwoordig graag noem. Ik praat tegen ze en soms praten ze op hun eigen wonderlijke wijze terug.
En iedere sessie, workshop of Zing-In die ik geef, vraag ik mijn Lichthelpers om hulp en bescherming en weet ik ze nabij. Steeds meer ervaar ik dat het een samenwerking is tussen hen en mij. Dat mijn missie om hartenlicht in mensen te helen, onze gedeelde missie is. Dat geeft me vertrouwen en ook vreugde!
En trouwens: ik ben ervan overtuigd dat het voor ieder mens geldt. Dus ja, lieve mens, ook voor jou.
