Een Blog over VERGEVING
We hebben volgens mij allemaal wel zo’n persoon in ons leven met wie we gebotst hebben. Een persoon die jou kwaad gemaakt heeft. Een persoon die jou en/of je lieven pijn gedaan heeft, of verdriet. Die collega die jou schijnbaar uit het niets ineens begon uit te schelden. Die vriendin die ineens zonder opgaaf van reden het contact verbrak. Een partner die jou heeft bedrogen. Of wie weet is er ‘een dader’ in jouw leven. Iemand die een ongeluk veroorzaakt heeft waardoor onherstelbare schade is aangebracht, een misbruikpleger… noem maar op. ‘Eigenlijk is het tijd voor vergeving’ fluistert er een stemmetje.
Ik heb verschillende mensen in mijn leven gehad die passen in zo’n plaatje. Misschien ben ik ook wel eens zo iemand geweest, als ik eerlijk ben. Het concept VERGEVING kwam wel eens om de hoek kijken, maar ik begreep nooit zo goed hoe dat moest, of wat je dan zou moeten voelen. Vergeven, hoe doe ik dat dan? Hoe weet je dat het tijd is om te vergeven? Onderstaand verhaal over juf P. en mij is waargebeurd.
We botsten, zij en ik
Het is inmiddels al zo’n tien jaar geleden dat zij in mijn leven was. De leerkracht van mijn zoon, die toen 6 jaar oud was. Het ging niet zo goed met hem in de klas. Al een poos niet. School was duidelijk zijn ding niet. Al die verplichte werkjes, de klassikale uitleg, het gezamenlijk drie kwartier lang stil zitten en rekenen. En daarna hetzelfde riedeltje, maar dan met spelling, taal, lezen. Stil zitten en werken.
Tja, we hadden gekozen voor een behoorlijk conservatieve school, met traditioneel onderwijs en deze leerkracht was er een van de oude garde. Bij haar kon je ervan op aan: haar leerlingen leerden goed lezen en schrijven. Allemaal. Streng maar rechtvaardig. Absoluut het hart op de goede plaats. Dat moet allemaal gezegd. Maar wij botsten, zij en ik.
Ik vond het niet oké als hij na moest blijven of dat hij werkjes mee naar huis kreeg om af te maken. Nee. Ik vond het ook niet oké dat hij blijvend een plek vooraan bij de juf had, zodat zij hem makkelijk in de gaten kon houden. Ik vond het niet oké dat hij steeds maar weer stil moest zitten en werken. Ik zag hem steeds ongelukkiger worden en op een middag zei hij tegen me: “Mama, ik ben dom hè? De anderen in de klas zijn slimmer en beter dan ik. Ik moet van de juf altijd vooraan zitten, ik mag niet bij mijn vriendjes. De juf vindt mij ook dom.”
Tijgermoeder
Dat was wel de druppel voor mij. En bij mij kwam de tijger naar boven. De tijgermoeder, die opkomt voor haar kind. Ik wilde het allemaal zeggen: Dat hij een fantastisch mens is. Dat hij zoveel talenten heeft. Dat zij, de leerkracht, dat niet kon inzetten op een positieve manier bestempelde ik als onkunde.
Ik kan het nog voelen, nu ik dit opschrijf. De tranen springen me weer in de ogen. Zo onrechtvaardig. Zo verschrikkelijk onrechtvaardig. Ik hield en houd zoveel van mijn zoon! Een gevoel, vermengd met een oude emotie van mij. Met een enorme krachtige, stuwende energie erachter.
De volgende dag werd me voor de zoveelste keer gevraagd om even te blijven. Ze vertelde dat zoon wéér niet zijn werk af had. Dat hij ècht zijn schoolwerk thuis moest gaan maken. Dat hij eigenlijk medicatie moest gaan gebruiken, want zo ging het niet langer. Het zou zo maar kunnen zijn dat ik toen niet al te subtiel in heb gebracht hoe ik erover dacht.
Ik herinner me dat ik zei in woorden: “Wat is er hier nu echt belangrijk? We vinden het toch allebei het belangrijkste dat mijn zoon goed in zijn vel zit?!” Maar ik zei, nee: riep, het met de onredelijke felheid van wekenlange opgekropte frustratie achter mijn woorden. In energie zei ik heel wat anders.
Het is niet meer goed gekomen
Het is niet meer goed gekomen tussen haar en mij. Ze moet ontzettend geschrokken zijn van mijn reactie. Een dag later heb ik in een gesprek met de IB-er en haar mijn excuses aangeboden. Zij heeft dat andersom niet gedaan. Nooit niet. Terwijl ze in onze ogen zoveel had aangericht.
Ze heeft mij nooit meer aangekeken of gedag gezegd. En dat moet ingewikkeld zijn geweest, want onze zoon bleef bij haar in de klas en hij bleef ongelukkig, het hele schooljaar. Oudergesprekjes over hem hebben we nooit meer met haar gevoerd, dat wilde ze niet. Ze heeft echt geen woord meer met me gewisseld.
Ik hoop haar nooit meer te zien. Dat moet ze hebben gedacht.
En dat was ingewikkeld. Want we bleven elkaar tegenkomen. Ook toen hij allang niet meer op de basisschool zat. Ik zei haar dan vriendelijk gedag. Zij draaide haar hoofd om.
En iedere keer: een knoop in mijn maag. Stante pede misselijk.
Zelfreflectie
Het was nodig om te reflecteren. Mijn eigen persoonlijke aandeel te onderzoeken in het geheel. Wat speelde hier bij mij? Wat had ik te onderzoeken, aan te kijken? Wat had ik hiervan te leren? Want ik kon wel van alles van haar vinden en van haar manier van lesgeven, ik kon haar de schuld geven…. Ik kon wel beredeneren wat zij allemaal geprojecteerd had op mij en mijn zoon en wat haar getriggerd had; ik kon van alles vinden over haar manier van lesgeven, maar dat schoot niet op.
Ik kon alleen maar kijken naar mijn eigen aandeel. Wat had ik hiervan te leren? Ik kon niet anders dan dat doen, want we bleven elkaar tegenkomen, ik bleef buikpijn hebben zodra ik haar zag en het bleef me bezig houden. Ik onderzocht het in de loop van de jaren met tussenpozen.
Ik streed ook mijn eigen strijd
Het belangrijkste wat ik daarin leerde was wel dat ik me zelf persoonlijk aangevallen voelde. Ik streed niet alleen de strijd van mijn zoon, ik streed ook mijn eigen strijd. Want ik heb zelf op dezelfde basisschool gezeten en ook ik werd niet gezien voor wie ik was. Bij mij sloeg het alleen niet in onrust naar buiten, maar het sloeg naar binnen. Ik paste me aan en conformeerde me aan de regels. Ik raakte een heel stuk van mijzelf, mijn zelfvertrouwen en mijn levendigheid kwijt. Ik was zes jaar, niet gezien, niet gehoord, niemand kwam voor me op. Ik ben toen op die basisschool van binnen een beetje dood gegaan.
De strijd met deze leerkracht was een spiegel voor me. Dit kwam nu naar boven, dat stukje doods innerlijk kind. Iedere keer als ik die leerkracht weer zag, werd ik onbewust herinnerd aan die oude, verloren strijd: ik doe er niet toe. Ik ben niet de moeite waard. Ik ben mislukt. Ik heb mijn innerlijk kind kunnen helen, mede dankzij vele wijze mensen die ik tegenkwam. Voor de heftige strijd kwam vrede in de plaats. Wat een klus! Maar hoe belangrijk om mijn negatief zelfbeeld te kunnen omkeren.
In 2023 is het plots tijd voor vergeving
We maken een sprong in de tijd. We leven 2023. Het is negen jaar later en het gebeuren is zachter geworden. Onze kinderen zijn al lang van die basisschool af, de bewuste leerkracht is jaren geleden met pensioen gegaan. Met zoon gaat het inmiddels hartstikke goed, hij zit op Agora Leiden en voelt zich daar als een vis in het water. Ik kan met veel zachtere en liefdevollere ogen kijken naar mezelf en mijn tijgerkracht, naar de leerkracht en hoe zij niet anders kon dan ze gedaan heeft, naar mijn zoon.
Iemand wijst me op dat moment, we spreken najaar 2023, op een manier om iemand los te laten; in een fimpje van Dolores Cannon. Een manier om jezelf en de ander te vergeven, door het zielscontract te verbreken. Wat je moet doen, is het volgende: neem echt even helemaal de tijd voor jezelf. Ga zitten in een ruimte waar je niet gestoord kan worden, verbind je met jezelf en je eigen lichaam en je hart. Zie de persoon die jij wilt vergeven en loslaten voor je en spreek deze woorden uit:
I tried, I really tried, It didn’t work.
I’m tearing up the soul-contract and throwing it away.
I forgive me.
I forgive you, I release you, I let you go.
You go your way with love.
I go my way.
We don’t have to be connected anymore at all.
Ik voelde destijds onmiddellijk dat ik dit te doen heb met deze bewuste leerkracht. Het is tijd voor vergeving, tijd om elkaar los te laten. De lessen zijn geleerd. De pijn is gevoeld. Het is klaar. Zo gezegd zo gedaan: ik neem de tijd, doe mijn ding en in een ritueel spreek ik de woorden uit en in gedachten scheur ik het zielscontract door. En daarmee verbreek ik het energetische koord dat er nog liep tussen haar en mij.
Ik slaak een zucht van verlichting. Zo klopt het. Dit is goed.
En dan: een wonderlijk toeval
Het is een warme najaarsdag, nog dezelfde dag, en ik besluit om een rondje te gaan wandelen naar zee, ik moet nog naar de Hoofdstraat om wat dingetjes te kopen in de boekwinkel daar. En dan – je gelooft het niet – gebeurt het. Ik ben in de boekhandel, buk me naar een tijdschrift, kom omhoog en kijk RECHT in de ogen van de bewuste leerkracht.
Totaal verbijsterd om dit ongelooflijke toeval (not), stamel ik: “Hai, goedemiddag.”
En nu komt het: ze zegt vriendelijk: “Hoi Judith, goedemiddag.”
We gaan ieder ons weegs. Zacht, dankbaar en vervuld van liefde, tegelijkertijd verheugd verlaat ik de boekhandel. Het is klaar.
Nog een jaar later: najaar 2024
Nu leven we nog een jaar later, het is oktober 2024. Ik ben van plan om een dagje te schrijven, posts voor socials en een blog. Totaal onverwacht rolt er ineens het verhaal van juf P. uit mijn vingers. Nog steeds voelt het zacht. Het was de bedoeling dat we elkaar tegenkwamen. Het was de bedoeling dat we in elkaars leven waren op deze manier. We hebben er beiden van geleerd, dat weet ik zeker.
En nu is het dus ook tijd om dit verhaal te vertellen. Want we hebben allemaal wel een ‘juf P.’ in ons leven. Wat doen we als we hem of haar tegenkomen? Wat voelen we van binnen, wat wordt er in ons getriggerd waardoor we de ander niet meer helemaal kunnen zien? Hoe weet je dat het tijd is om jezelf en de ander te vergeven? Voel maar eens, NU: wordt het niet eens tijd om los te laten?
Dag juf P, dank je wel voor jouw Zijn.
Is het tijd voor vergeving? Is het voor jou tijd om jezelf en de ander te vergeven? Verlang je naar de vrijheid en de ruimte die dat zal opleveren voor jou (en de ander)? Maar vind je dat nog niet zo makkelijk? Dan is het tijd om hulp in te roepen!
Maak een afspraak voor een uitprobeer-sessie om de mogelijkheden te onderzoeken! Want misschien is een 1-op-1 opstelling/stembevrijding sessie wel iets voor jou?
Of meld je aan voor de eerstvolgende Licht Dag, die niet toevallig als thema heeft: vergeving.
Neem hier contact op