Heb ik ineens zo’n verlangen naar mijn mama…
om gewoon even mijn hoofd in haar schoot te leggen.
Dat zij me aait en zegt:
“Het komt wel goed, meisje. Kom maar. Kom maar bij me.”
En als ik mijn ogen dichtdoe,
dan is het bijna echt
en voel ik mijn moeders zachtheid,
haar zachte handen die mijn haren strelen.
Omringd door liefde,
ben ik liefde.
Voel ik me een bofferd,
met mijn moeder, die er altijd voor me was
en ook nog steeds is.
Alleen leg ik niet in het echt meer mijn hoofd
in mijn moeders schoot.
Maar in gedachten kan het…
en voel ik ook
vertrouwen,
die zachte, goudgele gloed van vertrouwen.
En dan weet ik:
ja, als het moet,
dan kan ik nog wel even.
Ik ben toch jouw dochter?
“Kijk nu toch eens.” Met een tinteling in haar ogen haalt ze een gouden kettinkje tevoorschijn onder haar blouse. “Vanmorgen gekregen. Van mijn moeder. Oh, ik ben er zo blij mee.” Een blije, zachte glimlach op haar gezicht.
Ze werd gek van haar moeder
Drie weken geleden kwam ze binnen op de introductiecursus Systemisch Werken. In het eerste kennismakingsrondje vertelde ze al wat haar zo dwars zat: de relatie met haar moeder. Ze werd gek van haar. Op harde, beschuldigende toon vertelde ze over wat voorvallen met haar moeder die haar zo dwars zaten.
Een uur later stel ik voor om er in een opstelling wat nader naar te kijken. Weer die harde blik en beschuldigende toon. De vraag “Wat zou je graag willen?” opent het verlangen dat in haar leeft, verscholen achter het sarcasme. “Gezien worden. Mijn oudste zus is overleden, en mijn middelste zus is weggegaan, maar ik ben er nog. Ik zou zo graag willen dat ze beseft dat ik er gewoon nog ben, haar dochter.”
We bekijken het in een opstelling
De dochter en de moeder als representanten in de opstelling. Moeder staart naar de grond en in de verte, geen aandacht voor iets anders. Dochter met de armen over elkaar, boos. Er is geen contact. “Zie je wel! Zo is het precies!”
We nemen de tijd en de ruimte. De representanten resoneren met het wetende veld:
Dochter: “Mama, ik ben je dochter. Ik ben er ook nog. Ik ben zo boos op je.”
Moeder: “Ik zie jou en je boosheid. Je bent er. Jij bent mijn dochter.”
Dochter: “Mama, ik heb je zo gemist en ik had je zo nodig. Jij, mijn moeder, ik ben jouw dochter.”
Ik: Kun je zien hoe je moeder in beslag genomen wordt door het sterven van je zus en het weggaan van je andere zus? Er is zoveel verdriet bij haar.
Moeder: “Mijn lieve dochter. Jij bent mijn dochter en ik ben jouw moeder. Jij bent de kleine en ik ben de grote. Wat er hier ook bij mij is en is geweest, jij blijft mijn dochter en ik ben jouw moeder.”
Dochter: “Mama, ik ben jouw dochter. Ik ben de kleine. Jij bent mijn moeder. Jij bent de grote. Ik zie jou en jouw lot. Ik ben alleen maar je dochter.”
Moeder strekt haar armen uit en opent haar handen. De dochter neemt de tijd, voelt en legt haar handen erin. Ze kijken elkaar aan. Er is contact. Het is voor nu genoeg.
Drie weken later…
Drie weken later komt ze op de laatste avond en alles is anders. Zachter, vrijer, ruimer. Vooral die zachte, milde energie valt me op. Het voelt alsof er heling heeft plaatsgevonden. “Kijk nou, hoe kan het dat mijn moeder nu speciaal voor mij deze ketting gekocht heeft. ‘Omdat je mijn dochter bent.’ zei ze er ook nog bij. Magisch gewoon.”
Ik voel de liefde, mild en zacht. En ik voel me dankbaar. Dankbaar dat ik even mocht meelopen op haar weg.
Heb jij ook een Verlangen naar je mama?
Ook geïnteresseerd in opstellingenwerk en heb je iets met dit thema? Ik organiseer met opsteller en coach Suzette Hartmann vier avonden rond dit thema, beginnend op 6 juni. Een dochtercirkel. Welkom.
Andere mogelijkheid is bijvoorbeeld een individuele opstelling rondom dit thema. Ook welkom daarvoor. Een eenmalige ontmoeting met opstelling is zeker ook een van de mogelijkheden!
