Als ik dit schrijf, zit ik thuis met het staartje van wat heet virale bronchitis. Oftewel: gewoon ordinair eindeloos kloterig hoesten. Met daarbij koorts en hard oorsuizen. Ik ben ziek en ik vind mezelf een aansteller.
Ik voel me onthand, heb amper energie. Met moeite de boodschappen gedaan deze week, maar verder kwam er niets uit mijn handen. Gelukkig is de rest van het huishouden heel flexibel. Mijn kinderen koken alsof ze niets anders doen en iedereen houdt rekening met me. Hoewel er grapjes gemaakt worden: “Judith, je hebt gewoon weer eens last van mannengriep!” is de enige die echt problemen heeft met ziek zijn… ikzelf.
Schuldgevoel en oordeel
Ik ben echt slecht in ziek zijn. Ik vind het zonde van mijn tijd. En dan ook nog mijn afspraken moeten afzeggen, dat vind ik ook moeilijk. Gek toch: ik voel me schuldig dat ik ziek ben.
Naast dat schuldgevoel is er nog iets waar ik last van heb, zo besef ik in de loop van de week. Ik vind mezelf zwak, een loser en een aansteller. Ik heb ontzettend veel oordeel over mezelf, nu dat ik ziek ben. Ik vind mezelf de hele tijd alleen maar zwak en stom. Bovendien: joh, dit is maar bronchitis! In onze vriendenkring is iemand met ernstige borstkanker, die iedere week chemo krijgt. Dat zij zich nu ontzettend ziek voelt: logisch. Ik moet me gewoon niet aanstellen. Zo’n oordeel is natuurlijk helemaal niet helpend.
Herken je dat? Dat je ziek bent, maar dat je dat eigenlijk van jezelf niet mag zijn? Dat je er tegen aan het vechten bent? En wellicht herken je ook die schuldgevoelens en dat keiharde oordeel?
Aanvaarden
Ik moest leren om te aanvaarden. Aanvaarden van de koorts, aanvaarden van het hoesten, aanvaarden van de bronchitis. Aanvaarden. Me overgeven aan het ziek zijn. Er niet tegen vechten, maar het laten. Helemaal in het NU zijn.
Ik herinner me de woorden van Thich Nath Hanh:
Ik adem in het ben in het nu.
Ik adem uit en ben in het nu.
Dat helpt me. Er is alleen maar NU.
Wat ik merk: de schuldgevoelens en oordelen zijn er in het hier en nu helemaal niet. Elke keer als het wel langskomt, dan werk ik er energetisch mee, op aanraden van Maya Kanhai. Ik stop ze bij elkaar in een wolkje boven mijn hoofd, en ik zet ze in het licht. Opaalachtig, wit goud licht.
Overgave: ik ben nu gewoon ziek.
Betekenis
En ik kan het niet laten om er toch ook iets van betekenis aan te hangen. Want: wat wil deze ziekte me zeggen? Wat wil dat ongebreidelde harde blaffende hoesten me vertellen? Wat heeft het me te leren?
Ik kan wel iets bedenken…
Het heeft te maken met: mezelf laten zien en mezelf laten horen. Versus: mezelf inhouden en achterhouden.
Voorbeeld uit eigen doos
Anderhalf jaar geleden maakte ik een mooie folder, met erin wat ik deed enzo. Maar gek toch: elke keer als ik hem uitdeelde voelde ik me bezwaard. Er klopte namelijk iets niet. Op aanraden van twee marketeers had ik het niet over stembevrijding in de folder, maar wel over de problemen van mijn doelgroep en wat het opleverde als deze met mij in zee ging. Ik noemde mezelf coach en trainer en maakte het allemaal zo praktisch en nuchter mogelijk. Een begrijpelijke keuze.
Maar ja: misschien ben ik toch wel wat meer een ‘geitenwollensok’. Het voelde gewoon niet als ‘mijn folder’. Eind november ’23 besloot ik dan ook om mijn folder aan te passen en ‘m dan ook zelf van huis tot huis in de bus doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik noem mezelf in deze nieuwe folder: helder voelend opsteller en hartenlichtheler. Ik vertel erin dat ik afstem op jouw energieveld en dat ik voor je zing. Ik heb het over muziek, klanken en trilling en essentie. Over het lied van de ziel. Resultaat: een prachtige nieuwe folder, klaar om bezorgd te worden.
Maar… daar stonden dus al anderhalve maand lang 1500 folders onder mijn bureau. Want het bezorgen ervan bleek toch nog een dingetje. Hoe gemotiveerd ik ook was, het lukte me niet om ze daadwerkelijk rond te gaan brengen. Een drempel. Een drempel om mezelf echt te laten zien voor wie ik diep van binnen ben. Want… dan zien mensen me en hebben ze wellicht een oordeel over me… Een drempel van schaamte om mezelf te laten zien en horen.
Ik werkte ermee bij de Reiki Okuden cursus die ik volgde vlak voor ik ziek werd, bij Maya Kanhai. Wat een heerlijke luxe om twee dagen lang meegenomen te worden in het vervolg van de originele Japanse Reiki, met Maya, kundig en zeer bevlogen reiki-beoefenaar en leraar, die op heel zachte manier afstemt. Zo leerde ze me de zogeheten mentale behandeling en die kon ik gelijk toepassen op mezelf en mijn drempel van schaamte.
Inmiddels de eerste folders bezorgd bij mij in de wijk. Een overwinning.
Al die keren dat ik mezelf heb ingehouden. Al die keren dat ik niet durfde. Al die keren dat ik wel voelde, wel wilde, wel zag en hoorde, maar niet toegaf aan mijn eigen wijsheid. Al die keren? Die komen er nu irritant hard blaffend uit. Ik beschouw het maar als een helingsproces waar ik alleen maar beter van kan worden.
Haal je er iets uit voor jezelf?
Nou, al hoestend en proestend heb ik dit blog voor jullie geschreven… Alweer een blog dat praktisch helemaal over mezelf gaat, sorry hoor! Maar hopelijk is het ook een beetje herkenbaar en haal je er iets uit voor jezelf. Laat me dat vooral weten, ik ben nieuwsgierig naar jouw verhaal en wat jij eruit haalt. En… als ik weer beter ben, dan sta ik weer voor jullie klaar. Weer ietsjes wijzer.
Zing mee en laat los op de wekelijkse ZING-IN op woensdagochtenden, tussen 10 en 12 uur. Welkom! Je mag zomaar binnenlopen in de praktijk op de eerste verdieping van de Hoogwakersbosstraat 12, te Noordwijk. Je hoeft je niet op te geven of aan te melden.
Of maak hier een gratis en vrijblijvende afspraak voor een kennismaking. Van harte welkom!
Liefs!
Judith
